“กรี๊ด!!!!” แม้ว่าแพรไพลินจะกรี๊ดลงกับหมอนแต่เสียงก็ยังเล็ดลอดออกมาจนมารดาต้องรีบเดินเข้ามาห้าม
“เบาๆ หน่อยสิลูก เดี๋ยวป้านุชก็มาได้ยินหรอกค่ะ”
“แม่ขา แพรว่าเราคงหมดหวังแล้วล่ะค่ะ พี่นนท์ทั้งรักทั้งหลงมันขนาดนั้นไหนจะคุณปู่ที่เห็นดีเห็นงามไปอีกคนเราจะเสียเวลาเปล่านะคะแม่”
“ไม่หรอกลูก หนูอย่าลืมสิว่าเรามีป้านุชที่อยู่ข้างเรานะ คนเป็นแม่ย่อมมีสิทธิ์มากกว่าใครอื่น”
“แต่เท่าที่เห็นพี่นนท์ไม่ฟังแม่เขาเลยนะคะ”
“มันเพิ่งเริ่มต้น แม่ว่าเดี๋ยวป้านุชก็จัดการเด็กคนนั้นได้ ถ้าแยกเขาสองคนออกจากกันได้ หนูก็เข้าไปแทรกตรงกลางแค่นั้นเอง”
“แล้วถ้าป้านุชทำไม่ได้ เราจะไม่เสียเวลาเปล่าเหรอค่ะ” แพรไพลินมองไม่เห็นทางออกเลยว่าจะแยกชานนท์กับภรรยาออกจากกันยังไง
“เราต้องทนลูก แม่ไม่อยากให้หนูไปเป็นเมียพ่อเลี้ยงแก่ๆ พวกนั้น ถ้าหนูได้แต่งงานกับคุณชานนท์หนูจะได้สบายไปทั้งชาติเท่าที่แม่รู้มาบริษัทของเขาทำราย
