เธอหันหลังจะเดินเข้าห้อง แต่ทว่าเขากลับกอดเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้
“ปล่อยกวิน!...เราว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ในเมื่อกวินอยากทำอย่างนี้เอง” เธอพยายามแกะมือเขาออก แน่นอนว่ามันไม่ออกเพราะว่าเขารัดเธอแน่นมาก เขาไม่ยอมปล่อยแล้วก็ไม่ยอมพูด เอาหน้าแนบกับแผ่นหลังของเธอไว้ เมื่อดิ้นไม่หลุดเธอก็หยุด จนได้รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ผ่านเส้นใยเสื้อของเธอมาทำให้รู้ว่าเขานี่ช่างอ่อนแอเหลือเกิน
ฮึก!
เสียงสะอื้นของเขาเกือบทำให้เธอเผลอใจหันกลับไปแล้ว แต่ก็ยกมือลงห้ามตัวเองไว้ได้ บอกตัวเองว่าที่ผ่านมาเจ็บมาเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องรับรู้เสียบ้าง
“แค่วันเดียวก็จะไม่ไหวแล้วเหรอ” เสียงแผ่วของเธอถามออกไป แต่ไม่ได้รับเป็นคำพูดตอบกลับ เขาส่ายหน้ากับแผ่นหลังของเธอ คงอายที่จะให้เธอเห็นว่าเขาร้องไห้สินะ
“เราจะบอกอะไรให้นะกวิน เราน่ะเจ็บแบบนี้ รู้สึกแบบนี้ แต่เราพูดไม่ได้มาห้าปี กวินคิดว่าเราเป็นคนอ
