“อื้อ...เราไม่โกรธแล้ว สบายใจได้แล้วนะ ต่อไปนี้จะแวะมาหาบ่อย ๆ” กว่าคนเราจะเป็นถึงขนาดนี้ได้หัวใจคงแหลกสลายมาไม่รู้กี่หนกี่ครั้ง ที่จริงเรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดหากสามีของกรต์สินีรู้จักเอาใจใส่เธอ ไม่บังคับหรือกักขังเธอ ชีวิตที่เคยเป็นอิสระย่อมไม่ชินกับการถูกกักขัง การไม่ได้เห็นโลกภายนอกว่าเป็นอย่างไรมันอึดอัดแค่ไหนเธอรู้ดี
มีช่วงหนึ่งที่เธอเอาแต่เลี้ยงลูก และกวินก็ทำงานหนักจนบางครั้งเธอเหนื่อยล้าจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ก็มี แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของลูก ๆ แล้วเธอก็ลบความคิดนั้นทิ้งเสีย
สองคนสามีภรรยาเดินออกมาจากโรงพยาบาล ภริตานิ่งเงียบมาตลอดทาง เธอเข้าใจความรู้สึกของสามีแล้วว่าหากไม่ทำตามใจกรต์สินีจะเป็นอย่างไร จนวันนี้ได้รู้ว่าที่จริงเธอก็มีส่วนผิด ผิดที่ปล่อยให้สามีทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบอยู่ได้ตั้งนาน เพียงเพราะคิดว่ารักเขาก็อยากให้เขาทำอะไรที่เขาสบายใจแม้ตัวเองจะรู้สึกไม่ดีก็ตาม
“ต่อไปนี้
