เขมราชทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงมณีจันทร์ที่ตะโกนไล่หลังมา ร่างแกร่งลากหญิงสาวมาถึงห้องนอน แล้วผลักเธอเข้าไปก่อน ก่อนจะตามเข้ามาแล้วล็อกประตูห้องเสร็จสรรพ
"พ่อฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้า ตกกลางคืนเธอคิดจะส่งแม่ฉันเข้าไปนอนอีกคนแล้วหรือไง เธอก็รู้ว่าแม่ฉันอยากอุ้มหลานมากแค่ไหน คิดว่าเขาจะทำใจได้งั้นสิถ้ารู้ว่าลูกสะใภ้คนโปรดเป็นต้นเหตุทำให้หลานเขาไม่ได้เกิดมา!" เขมราชตะคอกด้วยความหงุดหงิด
"หนูขอโทษ หนูนึกว่าคุณเขมบอกให้คุณป้ารู้แล้ว" พอลับหลังเธอก็กลับมาเรียกท่านว่าคุณป้าเหมือนเดิม
"ฉันบอกแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ถ้างั้นรบกวนบอกให้ถูกต้องด้วยนะคะ"
"บอกให้ถูกต้อง? หมายความว่ายังไง"
"ถ้าหนูปฏิเสธว่าหนูไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียวคุณเขมคงไม่เชื่อ เพราะงั้นก็ช่างมันเถอะค่ะ หนูยอมเป็นแพะรับบาปก็ได้"
"หึ แพะรับบาป? เข้าใจพูดให้ตัวเองดูดีนะ" เขาแค่นยิ้มดูแคลน ขวัญนร
