เขมราชกลับมาถึงบ้านเที่ยงคืนกว่า ทว่ายังได้ยินเสียงตะกุกตะกักดังมาจากทางห้องครัว
"ป่านนี้ใครยังมาทำอะไรอีก" ใจเขาคิดว่าคงเป็นสาวใช้สักคน กอปรกับรู้สึกคอแห้งพอดี เลยกะเดินจะเข้าไปขอน้ำเย็นๆ กินให้ชุ่มคอสักแก้ว แต่พอเดินเข้าไปสาวใช้คนที่ว่ากลับเป็นขวัญนรีที่กำลังก้มหน้าก้มตาหั่นสตอวเบอร์รี่ลูกโตเป็นสี่แฉกพอดีคำแล้วเอามาเรียงใส่ในกล่องทัปเปอร์แวร์อย่างดี
"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน"
"อุ้ย! คุณเขม!" ขวัญนรีกำลังจะถองศอกใส่ตามสัญชาตญาณเพราะตกใจ เขมราชเล่นย่องเงียบเข้ารวบเอวเมียเด็กจากข้างหลัง สตอวเบอร์รี่ในมือเล็กถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดี พลิกตัวในอ้อมกอดแข็งแรงแล้วหันมากอดเอวสอบแน่นด้วยความคิดถึง
"อะไรวะ นี่เธอคิดถึงฉันจนร้องไห้เลยเหรอ" เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งลมหายใจ คนตัวใหญ่รู้สึกได้ถึงสัมผัสชื้นแฉะที่อก เขมราชดันตัวขวัญนรีออก เขาอยากมองหน้าเด็กขี้แยให้ชัดๆ
"ฮึก หนูคิดถึงคุณใจจะขาดแล้ว"
"แล้
