พ่ายรักเมียแต่ง

บทที่ 16

เสี่ยเจริญขอนัดดูตัวขวัญนรีที่ร้านอาหารไทยริมน้ำขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง งานนี้วิมาลาตามมาประกบด้วย ปวีนสุดาเองก็อยากมาเหมือนกัน เพราะนานแล้วที่ไม่ได้กินอาหารแพงๆ นอกบ้าน แต่วิมาลาไม่อนุญาต อ้างว่าใกล้สอบปลายภาคแล้วปวีนสุดาไม่ควรขาดเรียน ซึ่งนั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงเลย

ปวีนสุดาหน้าตาอาจไม่สวยคมเท่าขวัญนรี แต่ก็จัดว่าน่ารักและอ่อนวัยกว่า หล่อนจึงกลัวว่าปวีนสุดาจะไปถูกตาต้องใจเสี่ยใหญ่ตัณหากลับเข้าอีกคน เกิดเสี่ยเจริญเปลี่ยนใจอยากได้ปวีนสุดาเป็นเมียน้อยขึ้นมา มีหวังหล่อนได้กระอักเลือดตาย ว่าที่สามีของปวีนสุดาต้องเลิศเลอเพอเฟ็กต์กว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า

"ตัวจริงหนูขวัญสวยกว่าในรูปที่คุณวิเอาให้ผมดูหลายเท่าเลยนะครับ อย่างกับดาราแน่ะ สนใจเข้าวงการบันเทิงไหม เดี๋ยวเสี่ยเป็นป๋าดันให้ เสี่ยมีเพื่อนเป็นผู้จัดละครหลายคนนะ"

เสี่ยเจริญแสดงความกะลิ้มกะเหลี่ยใส่เด็กสาวคราวลูกอย่างไม่เกรงอกเกรงใจพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ เร่ขายลูกสาวกิน คนพวกนี้เหลือศักดิ์ศรีอะไรให้เขาต้องไว้หน้าบ้าง

"มัวอมพะนำอะไร ตอบเสี่ยเขาไปสิยะ" วิมาลากัดฟันกระซิบ แต่หาเข้าหูขวัญนรีไม่ ตากลมโศกถอดแบบผู้เป็นมารดาเหลือบมองหน้าผู้เป็นพ่อส่งสายตาตัดพ้อว่าเป็นผู้ชายแก่คราวพ่อคนนี้จริงๆ เหรอที่เธอต้องไปประเคนร่างกายและความสาวสดให้แลกกับการใช้หนี้ก้อนโต

เป็นอย่างที่เขมราชพูดไว้ไม่มีผิดเลย มีแต่พวกเฒ่าตัณหากลับเท่านั้นแหละที่อยากจะซื้อตัวเธอไปสนองความใคร่

"..."

"เสี่ยถามก็ตอบสิของขวัญ อย่าเสียมารยาทกับผู้ใหญ่ เดี๋ยวเสี่ยเขาจะคิดว่าพ่อไม่สั่งสอน" คมสันต์หันมาตำหนิขวัญนรีที่ยังเงียบเป็นเป่าสาก

"อุ้ย อย่าดุหนูขวัญเลยคุณสันต์ เจอหน้าว่าที่สามีเป็นครั้งแรก ใครจะไม่เขินบ้าง จริงไหมจ๊ะ"

"ขวัญไม่ได้เขินค่ะ แค่กำลังคิดเลขในใจอยู่"

"คิดเลข? หนูเล่นหวยด้วยเหรอ"

"เปล่าค่ะ"

"แล้วหนูขวัญคิดเลขอะไรจ๊ะ พอจะบอกเสี่ยได้ไหม"

"พูดได้เหรอคะ"

"พูดได้สิจ๊ะ เสี่ยชอบผู้หญิงตรงๆ"

"คือขวัญนับรอยตีนกาบนหน้าเสี่ยน่ะค่ะ ทีแรกก็คิดว่าคงมีไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะผมเสี่ยยังดกดำอยู่เลย แต่นับไปนับมามีเกือบร้อยตีนแน่ะ แสดงว่าผมเสี่ยนี่ก็ย้อมมาด้วยใช่ไหมคะ"

"ระ...ร้อยตีนเลยเหรอ" เสี่ยเจริญอ้าปากเหวอ

"อุ้ย! ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ น้องขวัญก็หยอกเสี่ยแรงเกินไป หน้าเสี่ยโหงวเฮ้งกำลังดีเลย ถึงได้ทำธุรกิจขึ้นเอาๆ" วิมาลารีบกอบกู้สถานการณ์ เสี่ยเจริญถึงมีสีหน้าดีขึ้น กลับมากินข้าวอร่อยเหมือนเดิม ทั้งยังหมายมั่นปั้นแล้วว่าจะเอาขวัญนรีทำเมียให้ได้ เสียเท่าไหร่ก็เท่ากัน นังเด็กนี่มันสบประมาทเขามากไป คำว่าแก่พูดเบาๆ ก็เจ็บ ไว้ขึ้นเตียงเมื่อไหร่ กูจะขย่มให้เตียงหักเลยคอยดู!

"ผมตกลงจะเลี้ยงดูหนูขวัญนะคุณสันต์ ต่อไปคงไม่แคล้วต้องเรียกคุณว่าพ่อตา ส่วนเรื่องหนี้สินเดี๋ยวผมเคลียร์ให้ แต่วันพรุ่งนี้คุณต้องให้หนูขวัญย้ายมาอยู่กับผมนะ" แล้วไอ้แก่คนนี้จะยัดเยียดความเป็นผัวให้หนูเอง

"ครับ ขอบคุณเสี่ยมากที่เมตตาลูกสาวผม"

"ขอบคุณมากนะคะเสี่ย พระคุณครั้งนี้วิจะไม่ลืมเลย ของขวัญยกมือไหว้ขอบคุณเสี่ยเจริญเร็วเข้า" วิมาลายื่นมือไปสะกิดขวัญนรียิกๆ

"..." หญิงสาวยังคงนิ่ง

"ไม่เป็นไรๆ คุณวิ ผมไม่ถือ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะ พอดีมีธุระต้องไปดูที่ดินแถวมวกเหล็ก ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะหนูขวัญ เดี๋ยวเย็นๆ เสี่ยจะให้คนเอาโรลส์-รอยซ์ไปรับ"

"ระ...โรลส์-รอยซ์เลยเหรอคะ"

"ครับคุณวิ คันนี้ผมเพิ่งถอยมาหมาดๆ เลยอยากให้หนูขวัญได้นั่งเป็นคนแรก" ไม่วายจะหันมาทำตาเจ้าชู้ใส่ขวัญนรีอีกรอบ

"งั้นเดี๋ยววิเดินไปส่งที่รถนะคะเสี่ย" วิมาลาตาวาวรีบลุกขึ้นตามไปประจบ

"มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ" เมื่อกี้ที่เธอจงใจยั่วโมโหเสี่ยเจริญก็เพราะอยากให้โมโหจนหน้ามืดแล้วยกเลิกข้อตกลงบ้าๆ นี่ แต่ไหงผลลัพธ์กลับออกมาในทางตรงกันข้าม

"บอกให้แต่งกับเจ้าเขมตั้งแต่ทีแรกแกก็ไม่เชื่อ โทษตัวแกเองเถอะที่เรื่องมากจนได้ผัวแก่" เสียงพึมพำจากปากขวัญนรีดังพอที่คมสันต์จะได้ยิน

"ขวัญบอกแล้วไงว่าคุณเขมกำลังจะแต่งงานแฟน จะให้ไปพรากพวกเขาจากกันได้ยังไง แล้วพ่อคิดว่าคนอย่างคุณเขมเขาจะยอมง่ายๆ เหรอ"

"ฉันมีวิธีที่จะทำให้เขายอม"

"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะค่ะ ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว"

ไม่กี่อึดใจต่อมา วิมาลากลับมาที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าที่เบิกบานเป็นจานกระด้ง เมื่อกี้หล่อนได้ทิปจากเสี่ยเจริญมาหลายหมื่น

"กลับกันเลยไหมคุณวิ"

"ยังค่ะ วิว่าจะแวะห้างซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้ของขวัญสักหน่อย เห็นใส่แต่ตัวเก่าๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่กี่ตัว ไปอยู่ที่นั่นเดี๋ยวเสี่ยเจริญจะว่าเอาได้ว่าเราดูแลยัยขวัญไม่ดี"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ขวัญไม่อยากได้" ตอนกลับมาเมืองไทย ของขวัญลากกระเป๋ามาเพียงใบเดียว เพราะงั้นไม่แปลกที่เธอจะมีเสื้อผ้าใส่อยู่แค่ไม่กี่ชุด

"แต่น้าอยากให้"

"ขวัญบอกแล้วไงคะว่าไม่อยากได้"

"จะดื้อด้านให้อะไรขึ้นมาของขวัญ คุณวิอุตส่าห์หวังดี กลัวแกจะไม่มีเสื้อสวยๆ ใส่"

"พ่อคิดว่าการที่ซื้อเสื้อผ้าไม่กี่ชุดให้หลังจากที่ขายขวัญให้เสี่ยเจริญ มันเป็นเรื่องน่าซาบซึ้งใจมากเลยเหรอคะ"

"ใช่ แล้วแกก็ควรจะสำนึกให้มากๆ ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณวิ ชาตินี้แกก็ไม่มีวันหาผู้ชายรวยๆ ระดับเสี่ยเจริญเป็นผัวได้หรอก"

"มิน่า..." ของขวัญพูดออกมาแค่นั้น หมดแล้วความสงสัยว่าทำไมถึงเป็นเสี่ยเจริญ วิมาลาไม่มีทางหาผู้ชายดีๆ ให้เธออยู่แล้ว

สิ่งแรกที่ของขวัญทำหลังจากกลับมาถึงบ้าน ขึ้นมาอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังก็คือการยัดถุงช็อปปิงที่วิมาลาซื้อให้ลงถังขยะ ปากบอกว่าอยากให้เธอมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ แต่ชุดที่หล่อนซื้อให้กลับมีแต่ชุดนอนไม่ได้นอนที่ขนาดจะปิดหัวนมยังปิดได้ไม่มิด ยกทรงลายลูกไม้แสนวาบหวิว ไหนจะกางเกงในแบบจีสติง บางชิ้นก็พิเรนทร์หน่อย ตรงสายที่ต้องแนบไปกับร่องก้นทำด้วยไข่มุกเม็ดเล็กๆ เรียงร้อยกัน ลามกมาก เธออายแทบแทรกแผ่นดินตอนที่วิมาลาหยิบชุดสัปดนพวกนี้มาทาบบนตัวเธอ

"นี่เราต้องมีอะไรกับเสี่ยเจริญจริงๆ เหรอเนี่ย"

ฟุดฟิดๆๆ

เศร้าสร้อยได้ไม่นาน ขวัญนรีก็ได้กลิ่นเหม็นหึ่งที่ปลายจมูก คงเป็นกลิ่นตัว เพราะวันนี้เธอเดินตามถือถุงช็อปปิงให้วิมาลาทั้งวัน ซื้อชุดบ้าๆ ของเธอเสร็จ หล่อนก็ไปช็อปปิงเสื้อผ้า กระเป๋า และรองเท้าแบรนด์เนมให้ตัวเองแล้วก็ปวีนสุดาต่อจนห้างปิด ระหว่างที่ตามออกไปส่งเสี่ยเจริญที่ลานจอดรถ แม่เลี้ยงเธอคงได้ค่านายหน้าหลายบาท วันนี้ถึงได้ใช้เงินอย่างกับเบี้ย และตอนนี้ก็คงนั่งฉลองกันสามพ่อแม่ลูกที่ร้านอาหารฝรั่งหรูๆ ที่ไหนสักแห่ง

ไม่มีใครเอ่ยปากไล่เธอกลับ แต่ดูจากสายตาทุกคน โดยเฉพาะพ่อ เธอก็รู้แล้วว่าไม่ควรอยู่เป็นส่วนเกิน

ขวัญนรีถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนเข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลาไม่นานเธอก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา แต่กลิ่นเหม็นหึ่งก็ยังติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่หาย ลองยกแขนแล้วดมรักแร้ทั้งสองข้างดู

"ไม่ใช่กลิ่นเต่าเรานี่นา แล้ว...คุณเขม!" เงยหน้าขึ้น กำลังจะหาต้นตอ รูม่านตาขยายกว้าง เขมราชตัวเป็นๆ นั่งอยู่ที่ปลายเตียง

"..."

"มาได้ยังไงคะ" แล้วมาทำไม เป็นคำถามที่เธออยากรู้คำตอบมากที่สุด

"..."

"เธอมันเป็นยัยตัวซวย"

"..."

"ฉันแม่งไม่น่ามาเจอกับเธอเลยว่ะ"