“น้าคิดว่าน้าทำถูกมาตลอดงั้นเหรอ ฉันไม่เคยต้องการมาอยู่ตรงนี้ และก็ไม่เคยต้องการมีน้าแบบนี้” ปรารินฟิวส์ขาดเลยก็ว่าได้ นางทองเห็นดังนั้นนางจึงรีบบีบมือหลานสาวไว้ด้วยความเครียด บุตรชายนางนี่ก็ฝีเจาะปากมาพูด เรื่องมันกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว ถ้าปรารินไล่กลับไป นางจะไม่สงสัยสักนิดเลย คิดจะมาพึ่งใบบุญหลานสาว แต่กลับมาพูดแบบนี้ใส่เขา ใครเขาจะเมตตาล่ะ ทวงบุญคุณอย่างนั้นเหรอ แล้วมันมีบุญคุณที่ไหนให้ทวงล่ะไอ้ลูกเวรเอ้ย
“ก็ไม่ถูกเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ใช่น้า เอ็งจะได้เป็นถึงแม่เลี้ยงมั้ยนังริน” แน่นอนว่าคนอย่างอานนท์ยังไม้หยุดลำเลิกบุญคุณ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วสิ่งที่น้าชายเธอทำ มันไม่ใช่บุญคุณเลยสักนิด แต่มันคือความเลวทรามต่ำช้าอย่างที่สุด ที่เอาสมบัติเพียงชิ้นเดียวของมารดามาจำนอง ถ้าไม่เลวจริง คงไม่หลอกเอาลายเซ็นของมารดาตนเองมาได้ แล้วพ่อเลี้ยงการันต์ก็จ่ายเงินให้หรอก
“ถ้าเอ็งยังพูดแบบนี้อยู่ มาทางไห
