18 เผชิญหน้าและแก้ไข
1715 Words
บรรยากาศในโต๊ะอาหารหลังจากที่ทุกคนเข้ามานั่งเต็มไปด้วยความอึดอัด เสียงช้อนกระทบจานดังมาเป็นระยะเคล้ากับเสียงคลื่น
“คุมแม่ขา หนูอยากกินอังนั้น”
“อ้อ เดี๋ยวแม่ป้อนนะคะ”
ทุกการเคลื่อนไหวของนิตาถูกชินจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เธออึดอัดและอยากจะหนีไปแทบแย่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ไม่อาวค่ะ จะให้คุมลุงป้อน”
เด็กหญิงตัวน้อยปีนลงจากตักของผู้เป็นแม่แล้ววิ่งไปหาพศิณที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม เธอเงยหน้ามองเขาพลางส่งเสียงออดอ้อน
“คุมลุงขาาา”
“ขาา คนสวยย”
“อุ้ม ๆ”
“ได้สิ”
เขาอุ้มนิรินขึ้นมานั่งตักด้วยท่าทีไม่สบายใจเล็กน้อย จะไม่ให้เป็นแบบนั้นได้ยังไงก็พ่อของเด็กเล่นนั่งจ้องเขาตาเขม็งเลย
“คุมลุงก้มหน่อยจิ”
“หืมม”
ฟอดด~~
“ค่าจ้างป้อนข้าวค่ะ ป้อนหนูหน่อย”
นิตาเห็นท่าทางออดอ้อนของนิรินก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอขี้อ้อนตั้งแต่ยังเด็ก ยิ่งโตก็ยิ่งชอบใช้ความน่ารักของตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“ตัวแสบ เอ้าา อ้ามม”
“อ้ามมม”
ภาพที่พศิณกำลังป้อนข้าวนิรินช่างบาดตาชินเหลือเกิน เขาอยากจะเข้าไปกอดไปหอมนิรินมากแต่เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวก่อนหน้านี้เขาเลยต้องนั่งอยู่เงียบ ๆ แทน
“พี่ศิณคะ งั้นนิตาฝากพานิรินอาบน้ำเข้านอนด้วยได้ไหมคะ”
“ครับ พี่จะจัดการให้นะ”
หลังทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พรีมที่เพิ่งรู้ว่านิตาเป็นอดีตภรรยาของชินเธอก็หลบหน้าทุกคนด้วยการรีบกลับเข้าห้องนอนทันที
ส่วนพศิณก็พานิรินไปอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอน ในห้องอาหารเลยเหลือแค่ชินกับนิตาเท่านั้น บรรยากาศตอนนี้ก็เลยยิ่งอึดอัดมากขึ้นเข้าไปอีก
“.....”
“.....”
“เป็นไงบ้าง สบายดีไหม?”
ชินเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามขึ้นก่อน เขาเองก็ไม่รู้เลยว่าต้องรู้สึกหรือพูดอะไรออกไปดี ทุกอย่างมันกะทันหันไปหมดจนเขาปรับตัวไม่ทัน
“เอ่อ ค่ะ สบายดี”
เสียงตอบกลับของเธอเบาเหมือนเสียงลมหายใจ ชินพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาทอดมองไปยังจานข้าวที่แทบไม่มีใครแตะต้อง ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรต่อ หรือแม้แต่ควรจะมองหน้าเธอไหม
บรรยากาศในห้องอาหารที่เมื่อครู่ยังมีเสียงของเด็กน้อยและพศิณเจื้อยแจ้วอยู่บ้าง ตอนนี้กลับเงียบจนได้ยินแม้แต่เสียงเดินของเข็มนาฬิกา
นิตานั่งกอดแขนตัวเองไว้แน่นแผ่นหลังตรงแต่ตึงเครียด ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นจนเริ่มซีดเธอไม่ได้มองเขาตรง ๆ เพราะเธอไม่กล้าสบตากับคนที่เธอเคยทิ้งไว้เบื้องหลังโดยไม่อธิบายอะไรเลยและเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าควรจะมองเธอในฐานะอะไรดี
คนที่เขาคิดว่าตายไปแล้ว?
หรือคนที่เขารอทุกคืน ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่มีวันกลับมา....
“สองปีเลยนะนิตา....”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด นิตากำหมัดแน่นเตรียมรับแรงโกรธของเขา เธอผิดที่จากมาโดยไม่อธิบายอะไรเลย ผิดที่ทำให้เขาต้องรู้สึกแย่อยู่สองปีเต็ม ๆ
“ฉันทำให้เธอไม่อยากจากกันดี ๆ เลยงั้นเหรอ”
แต่คำพูดของเขาในประโยคต่อมากลับทำให้เธอแปลกใจ ไม่มีความโกรธเจือปนอยู่เลย มีแค่ความน้อยใจและความเสียใจเท่านั้น
“.....”
“นิตา ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายจิตใจเธอมามาก มากซะจนเธอคงไม่อยากเจอหน้ากันอีกแล้วแต่ฉันแค่อยากจะขอโทษเท่านั้น”
“พี่ชิน.....”
“ฉันรู้ว่าตัวเองได้ทำร้ายคนที่รักฉันมากที่สุดก็ตอนเธอจากไป มันเหมือนตกนรกทั้งเป็นที่รู้ว่าเธอกับลูกตายจากไป....”
เธอพูดไม่ออกและไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกไปถึงจะพอบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้ สีหน้าและแววตาของชินบ่งบอกว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน
“นิตาขอโทษค่ะ ตอนนั้นนิตาคิดน้อยไปเอง....”
“นิตาไม่ผิด พี่ผิดเองที่ทำตัวโง่ ๆ แบบนั้น ยกโทษให้พี่ได้ไหม เรายังกลับมาเป็นพี่น้องกันได้หรือเปล่า ให้พี่ได้ทำหน้าที่พ่อของนิรินได้หรือเปล่าครับ”
ชินลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาคุกเข่าต่อหน้าเธอ เขาจับมือบางเอาไว้แน่นและเอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มทุ้มเหมือนสมัยเธอเด็ก ๆ พี่ชายที่แสนใจดีคนนั้นตอนนี้กลับมาหาเธอแล้ว
ไม่ว่าจะยังไงนิตาก็เปลี่ยนความจริงที่ว่านิรินเป็นลูกของเขาไม่ได้ นอกจากจะหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะแล้วยิ่งโตเธอก็ยิ่งต้องการพ่อ นิรินมักถามหาชินอยู่บ่อย ๆ แต่นิตาก็ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ก่อนหน้านั้นนิตามีเรื่องที่อยากเคลียร์ให้ชัดเจนค่ะ”
“ว่ามาได้เลยครับ พี่พร้อมรับฟังทุกอย่าง”
เธอเห็นประกายดีใจในดวงตาคู่นั้นจึงตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดออกมา
“นิตาอยากเคลียร์เรื่องของเราให้จบ สองปีก่อนนิตารักพี่ค่ะ รักอย่างสุดหัวใจและคิดว่าคงเลิกรักพี่ไม่ได้”
“.....”
“แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วค่ะ สองปีที่ผ่านมานิตาเรียนรู้ที่จะรักตัวเองมากขึ้น เรียนรู้ที่จะให้โอกาสตัวเองได้ทำในสิ่งที่อยากทำหรืออยู่กับคนที่ทำให้สบายใจมากกว่าทำร้ายจิตใจกัน”
ครั้งหนึ่งเธอเคยรักเขามากจริง ๆ มากซะจนไม่อยากจากมาด้วยซ้ำ แต่เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกที่เคยมีให้เขามันก็ค่อย ๆ จางลงไปตามกาลเวลา เธออยากเห็นเขามีความสุขแต่ไม่ได้อยากอยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไปแล้ว
“นิตาไม่ได้รักพี่แบบคนรักอีกแล้วค่ะ โอกาสของพี่มันหมดไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน....ถ้าพี่อยากทำหน้าที่พ่อนิตาก็จะไม่ขัดขวางอะไรแต่อย่าคาดหวังให้นิตากลับไปเลยนะคะ”
มันเป็นคำพูดที่ชินได้ฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดมาก ทว่าเขาเองก็ทำใจมาส่วนหนึ่งแล้วในตอนที่กำลังเดินทางมา แค่การกระทำในช่วงที่ผ่านมาของเธอมันก็ชัดเจนมากพอแล้วว่าเธอจะไม่กลับมาหาเขา ไม่งั้นคงไม่หลบซ่อนอยู่ตลอดสองปีมานี้แน่ ๆ
“เรื่องนั้นพี่เข้าใจดีครับ ขอแค่ได้ทำหน้าที่พ่อให้นิริน ได้เป็นพี่ชายที่ดีให้กับนิตาพี่ก็จะไม่คาดหวังอะไรอีกแล้ว”
สิ่งที่เขาพอจะทำได้ในตอนนี้คือการรับผลจากการกระทำของตัวเองเท่านั้น ความรู้สึกที่พังลงไปแล้วมันไม่สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้มีแต่จะต้องปล่อยวางเท่านั้น
“ถ้างั้นเราก็มาเกี่ยวก้อยกันเหมือนตอนเด็ก ๆ ดีไหมคะ เกี่ยวก้อยคืนดีกัน....”
“ครับ”
นิ้วก้อยเรียวสวยของชินยกขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ นิตายิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและรู้สึกว่าโชคดีแล้วที่เขายอมรับเงื่อนไขของเธอได้
“แต่พี่ชินต้องให้เวลานิรินหน่อยนะคะ ลูกคงยังไม่ชินกับพี่”
“พี่เข้าใจครับ”
“นิตาขอตัวไปดูลูกก่อนนะคะ”
เธอบอกเขาพลางถอยห่างออกมาเพื่อขึ้นห้องนอนไปดูนิรินแต่ก่อนที่จะก้าวขาออกไปชินก็ดึงมือเธอไว้ซะก่อน
“นิตาครับ”
“คะ?”
“พี่ขอกอดในฐานะพี่ชายได้ไหม....”
เป็นคำขอที่ไม่ได้ยากจนเกินจะให้ได้ นิตาเลยส่งยิ้มให้แทนคำตอบ ชินโอบกอดเธออย่างแผ่วเบาพลางกระซิบข้างหูด้วยคำที่อยากบอกเธอมาหลายปี
“พี่ขอโทษนะครับ พี่เสียใจจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันผ่านไปแล้วนะคะ”
“พี่รักนิตานะครับ รักมาตลอดขอโทษที่รู้ตัวช้าขนาดนี้”
เธอไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไปแต่ปล่อยให้ชายหนุ่มได้สะสางปมในใจเงียบ ๆ อีกมุมของบ้านพศิณที่เพิ่งกล่อมนิรินเข้านอนเสร็จก็กำลังเดินลงมาพอดี
“อาาา....”
ภาพที่ทั้งสองกอดกันและชินที่เอาแต่พูดว่ารักเธอเขาเห็นและได้ยินมันเข้าเต็ม ๆ ความเจ็บปวดแล่นผ่านจิตใจที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งตลอดจนทำให้ทนดูไม่ได้
ร่างสูงเดินเลี่ยงออกไปทางด้านหลังแล้วลงไปเดินบนหาดยามค่ำคืนเพียงลำพังก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนผืนทรายอย่างหมดเรี่ยวแรง
“ทำไจไว้แล้วไม่ใช่เหรอเรา แล้วทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้กันนะ”
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยเลิกรักเธอแม้แต่วินาทีเดียว ถึงเธอจะมีลูกแล้วแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยเพราะพศิณรักนิรินเหมือนลูกแท้ ๆ ด้วยซ้ำ
ร่างสูงเหม่อมองไปยังทะเลที่กว้างใหญ่ เขารู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้าชินแล้วว่าทั้งสองจะต้องเคลียร์กันได้แน่ ๆ นิตาไม่ใช่คนไร้เหตุผลและผูกใจเจ็บใคร การที่เธอให้อภัยชินไม่ได้เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายของเขาแม้แต่นิดเดียว
ยังไงมันก็ต้องจบแบบนี้อยู่แล้ว.....
“เฮ้ออ อย่าออกอาการเชียวนะไอ้ศิณ จะให้นิตาทุกข์ใจไม่ได้เด็ดขาดเลย”
อย่างน้อย ๆ เธอกับเขาก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แม้จะไปมากกว่านั้นไม่ได้แต่เขาเองก็ยินดีที่จะอยู่เคียงข้างเธอในฐานะเพื่อน
แค่ไม่เสียเธอไปก็ดีมากพอแล้ว
แค่นั้นจริง ๆ ที่เขาต้องการ.....
- Writer
