สิ่งแรกที่ฉันห่วงไม่ใช่ตัวเองแต่คืออีกหนึ่งชีวิตในท้องต่างหาก เขาบริสุทธิ์และไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย ฉันไม่อยากเสียเขาไปในตอนนี้
(นิตา! นิตา! เวรเอ้ย!!)
เสียงคุณพศิณลอดออกมาจากโทรศัพท์ที่โทรออกค้างไว้ ฉันเพิ่งได้ยินเขาสบถและร้อนรนขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยแต่ตัวเองกลับไม่มีเสียงที่จะเปล่งหาเขาแม้แต่นิดเดียว
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ฉันรู้สึกว่ามันนานแสนนานกว่าแต่ล่ะวินาทีจะผ่านพ้นไปได้ ความเจ็บปวดในตอนแรกหายไปเหลือเพียงความชาที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ฉันไม่รับรู้ถึงสายฝนด้วยซ้ำแม้มันจะตกกระทบหน้าอย่างแรงก็ตามที
ตอนนี้แม้กระทั่งน้ำที่ไหลผ่านใบหน้าฉันก็ไม่รู้แล้วว่ามันคือเลือดหรือฝนกันแน่ ทุกอย่างเริ่มพร่าเลือนลงไปทีล่ะนิด สติของฉันเริ่มหายไป
“อึก....”
อย่าว่าแต่ขยับตัวเลยแม้กระทั่งจะเปิดปากเพื่อพูดฉันยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันเป็นห่วงลูกมากไม่รู้เลยว่าเขาปลอดภัยดีไหม ถ้าเขาเป็นอะไรไปฉันคง
