ตอนที่ 7 อดีตคู่หมั้นพระชายา!!
1442 Words
“ป้าเจา…ข้าก็แค่….”
“คุณชายคงดีใจที่คุณหนูจะทำให้นะเจ้าคะ”
“รีบไปจ่ายเงินเถอะเจ้าค่ะ ยังมีอีกหลายร้านที่ต้องไปแวะ”
“เจ้าค่ะๆ”
“จงลี่ อู่ผิง ได้หรือยัง”
“ได้แล้วเจ้าค่ะ งามหรือไม่เจ้าคะ”
“อืม สีนี้ไม่สดไปหน่อยหรือ เจ้าเป็นสาวเป็นนางเหตุใดเลือกสีแสบตาเช่นนี้กัน”
“คุณหนูเจ้าคะ ดูนี่สิเจ้าคะ ผ้าแพรผืนนี้สีเดียวกับชุดของคุณชายที่สวมวันนี้เลยเจ้าค่ะ”
พวกนางหมายถึงฉลองพระองค์ของท่านอ๋องเมื่อเช้านี้ ชิงเยี่ยนหยิบผ้าแพรสีดำนั้นมามองดูพร้อมกับยิ้มออกมา
“เช่นนั้นก็เอาผืนนี้ด้วย”
“คุณหนูจะซื้อไปทำสิ่งใดให้คุณชายหรือเจ้าคะ”
“ผ้าที่งดงามเช่นนี้ หากว่าเสริมด้วยผ้าไหมสีทองแล้วปักลวดลายด้วยดิ้นสีเงินสลับทองคงงดงามนัก ข้าจะปักเสื้อคลุมให้ท่านพี่”
“แค่พูดก็นึกอยากเห็นแล้วเจ้าค่ะ”
“จงลี่ เจ้ามัวแต่พูด เลือกได้หรือยังจะได้เอาไปรวมให้ป้าเจาจ่ายเงิน”
“ได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ไปกันได้แล้ว ยังมีร้านเข็มกับด้ายอีกไหนจะต้องแวะซื้อกรรไกรกับเครื่องมืออื่นอีก เร็วๆเข้า”
พวกนางเดินไปแล้ว เมื่อป้าเจาจ่ายเงินเสร็จก็พากันออกจากร้านไป บ่าวผู้ชายก็นำกองผ้าที่พระชายาซื้อไปที่รถม้าเพื่อรอพวกนางซื้อของร้านต่อไป
ผู้ที่ยืนอยู่นอกร้านได้ยินทุกคำที่พวกนางคุยกัน เขายืนพิงกำแพงกอดอกพร้อมกับลอบยิ้มอีกครั้ง นางจะตัดเสื้อคลุมให้เขางั้นหรือ ไม่เคยมีผู้ใดคิดจะทำสิ่งเหล่านี้ให้กับเขามาก่อน
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
ลั่วอ๋องหุบยิ้มทันทีเมื่อจางจื่อเดินกลับมา เขาคิดว่าเขามองไม่ผิด ในวันนี้เขาเห็นท่านอ๋องยิ้มมาสองครั้งแล้วเพราะพระชายาเป็นแน่ ดูเหมือนว่าการส่งตัวเข้าหอเมื่อคืนนี้คงจะทำให้ท่านอ๋องของเขาใจอ่อนกับพระชายาแล้วสินะ
“ว่าอย่างไร นางไปที่ใดต่อ”
“ไปร้านซื้ออุปกรณ์เย็บปักพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม”
“ท่านอ๋องจะเสด็จกลับก่อน…”
“ตามพวกนางไป”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ตลาดเมืองซูโจว
“ดูนั่นเจ้าค่ะ ขนมหวาน”
“ข้าอยากกินน้ำตาลปั้น ป้าเจาไปกันเจ้าค่ะ”
“คุณหนูเจ้าคะ เดินระวังหน่อยเจ้าค่ะ”
“นี่อู่ผิง เจ้าเดินไปซื้อผลไม้เชื่อมนั่นให้ข้าทีสิ”
“เจ้าค่ะ”
“ไปกันลี่จู น้ำตาลปั้น”
ชิงเยี่ยนและลี่จูเดินไปร้านน้ำตาลปั้นเพื่อรอให้คนขายทำให้ ท่านอ๋องมองนางอยู่ไกลๆพร้อมกับมองดูความไร้เดียงสาของพระชายาของตน ดูแล้วนางคงจะแตกต่างกับสตรีคนอื่นๆที่เข้ามาในตำหนักของเขาจริงๆ เพียงแต่สกุลที่นางมานั้น ทำให้เขาไม่วางใจ…
“ฟ่างชิงเยี่ยน”
ชิงเยี่ยนหันไปเพราะเสียงเรียก นางหุบยิ้มและทำน้ำตาลปั้นที่พึ่งทำเสร็จตกทันที พร้อมกับความตกใจ ที่ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่
“จางลู่หยวน”
“ชิงเยี่ยน เจ้าจริงๆด้วย มานี่ ข้าอยากคุยกับเจ้า”
“คุณหนูเจ้าคะ!!”
จงลี่เดินมากันพวกเขาไว้ทันทีเมื่อเห็นบุรุษหนุ่มแปลกหน้าเดินมาดึงแขนพระชายาของตน
“จงลี่ ไม่เป็นไร ข้ารู้จักเขา ข้าขอเวลาสักครู่”
“คุณหนูเจ้าคะ แต่เราต้องรีบกลับจวนแล้วนะเพคะ”
“ชิงเยี่ยน ข้า…”
“ตามข้ามา จงลี่ บอกป้าเจาว่าอีกครึ่งเค่อข้าจะไปที่รถม้า”
“แต่ว่า…ให้ข้าไปกับ…”
“ไม่ต้อง ข้าไปไม่นานเดี๋ยวข้ามาเจ้ากลับไปบอกป้าเจา”
“เจ้าค่ะ”
จางลู่หยวนดึงแขนนางไปแต่ชิงเยี่ยนสะบัดแขนเขาออกและเดินนำเขาไปเฉยๆ ผู้ที่ลอบมองอยู่กำลังกำหมัดแน่น สายตาที่พร้อมฆ่า
และ…..
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้าจะตามไปเอง”
“แต่ว่า…”
“เจ้าไม่ได้ยินงั้นหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เขาเดินตามชิงเยี่ยนและจางลู่หยวนไป พวกเขาไปคุยกันจที่ตรอกด้านหลังซึ่งไร้ผู้คน
“คุณชายจาง มีสิ่งใดก็รีบพูดเถอะ”
“ชิงเยี่ยน!! เหตุใดเจ้าไม่รอข้า เหตุใดจึงตัดสินใจเช่นนี้”
“ข้าต้องรอผู้ใด รอสิ่งใดและรอเพื่ออะไร”
“ชิงเยี่ยน เหตุใดจึงยอมอภิเษกกับอ๋องโลหิตนั่น เจ้าไม่รู้หรือว่าเขาโหดเหี้ยมเพียงใด พระสนมที่แต่งเข้าไปไม่มีผู้ใดรอดออกมาจากที่นั่น เหตุใดเจ้าจึง…”
“แล้วเช่นไรเล่า ชีวิตข้ามีทางให้เลือกมากนักงั้นหรือ จะว่าไปแล้ว ตำหนักอ๋องนั่นก็ไม่เลวเลย มีทุกอย่างที่ข้าต้องการ มีสาวใช้คอยปรนนิบัติ สบายกว่าอยู่จวนสกุลฟ่างเสียมากมายเหตุใดข้าจะต้องลังเล”
“ทั้งๆที่เจ้าก็รู้ว่าเข้าไปแล้วอาจจะไม่ได้กลับออกมางั้นหรือ”
“แล้วนี่ท่านยืนคุยกับผู้ใดอยู่ ข้าก็มิได้ล้มหายตายจากนี่ ข้ายังมีอิสระ ออกมาเดินตลาดได้เฉกเช่นคนปกติ ข่าวลือนั่น…”
“ข้าไม่สนข่าวลือ ข้าสนใจเจ้า เหตุใดเจ้าจึงตกลงแต่งไปกับเขา ทั้งๆที่พวกเราตกลงหมั้นหมายกันแล้ว”
คำพูดนั้นราวกับน้ำเย็นราดใส่ตัวลั่วหมิงจ้าน “หมั้นหมายแล้ว” งั้นหรือ เหตุใดนางจึงเปลี่ยนใจมาแต่งงานกับเขา ในเมื่อนางมีคู่หมั้นอยู่แล้ว และเหตุใดจึงเสแสร้งทำดีกับเขา หรือว่า…ผ้าผืนนั้น นางตั้งใจจะตัดให้ผู้ใดกันแน่
“ท่านกลับไปเถอะ เราไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันแล้ว ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องไปแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ สัญญาของเราเล่าชิงเยี่ยน เจ้าลืมไปหมดสิ้นแล้วงั้นหรือ”
“คุณชายจางสกุลจางของพวกท่านเป็นผู้ปฏิเสธมันเอง เรื่องหมั้นหมายแต่ครั้งเก่า อย่าได้เอ่ยถึงอีกเลย"
“ไม่!! ข้าไม่ยอมรับ ข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ข้าไปออกศึกเพียงสามเดือน กลับมาก็ได้ข่าวว่าเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องโลหิตนั่น ข้าไม่ยอมข้าจะแย่งเจ้ามาจากเขา ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะลืมข้าได้รวดเร็วปานนี้ พ่อของเจ้าใช่หรือไม่ เขาเป็นผู้ส่งเจ้าไปแทนบุตรสาวของเขา พ่อของเจ้าไม่มีทางยอมให้ฝูเยว่แต่งเข้าจวนอ๋องนั่น เจ้าเลยต้องไปแทนนาง”
“พอที ข้าไม่อยากคุยเรื่องนี้ จากนี้อย่าได้มาหาข้าอีก”
“ไม่นะชิงเยี่ยน”
จางลู่หยวนดึงตัวนางมากอด ชิงเยี่ยนพยายามดันตัวเขาออก แต่เขากลับกอดนางแน่นเข้าไปอีก ชิงเยี่ยนไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ จางลู่หยวนกำลังจะก้มลงจูบนาง เมื่อมือหนึ่งมาดึงเขาจากด้านหลังและชิงตัวนางกลับไป
“ปล่อยข้านะ!”
“หุบปาก!!”
“ท่านอ๋อง!! เหตุใดพระองค์…มาที่นี่ได้เพคะ”
“หากข้าไม่มา เจ้าคงจะหนีไปกับมันแล้วสินะ”
“หม่อมฉัน!!…”
“ข้าบอกให้เจ้า หุบปาก!!”
“เจ้าอ๋องชั่ว เหตุใดไม่มาสู้กับข้าตัวต่อตัว เจ้ากล้าแย่งนางไปจากข้าทั้งๆที่นางรักข้า เจ้าไม่อายบ้างหรืออย่างไรที่แย่งคนรักของผู้อื่น”
“คุณชายจาง ข้าบอกท่านแล้วว่า…”
“ชิงเยี่ยน เหตุใดเจ้าต้องกลัวเขาพวกเรารักกัน เขาต่างหากที่มาแย่งเจ้าไป”
“อ๊าก…”
ท่านอ๋องเข้าประชิดตัวจางลู่หยวนพร้อมกับลงมือซัดเขาอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน รองแม่ทัพหนุ่มรับกระบวนท่าเขาไม่ทันจนต้องกระอักเลือดเมื่อถูกดันไปจนชิดกำแพงตรอกนั้น
“ไม่ว่าก่อนหน้านี้นางจะเป็นผู้ใด แต่ในตอนนี้นางเป็นพระชายาของข้า เจ้าอย่าได้หวังมาล่วงเกินนางอีก ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเตือนเจ้า”
“หึ ท่านก็แค่ใช้อำนาจแย่งนางไปจากข้า นางรักข้า ท่านอย่าได้หวังว่านางจะรักท่านได้ ชื่อเสียงของท่านมีผู้ใดในซูโจวไม่รู้บ้าง ท่านมันปิศาจ”
ท่านอ๋องกำลังเงื้อมือจะซัดเขาแต่เสียงของชิงเยี่ยนดังมาจากด้านหลังเพื่อห้ามเขาเอาไว้
“ท่านอ๋องเพคะ!! อย่าเพคะ!!”
“นี่เจ้า…กล้าขอชีวิตแทนมันงั้นหรือ”
“หม่อมฉันกับคุณชายจาง…ไม่ได้มี..”
“หุบปาก เจ้ามันสตรีหลายใจ!!”
- Writer
