“ท่านพี่เพคะ แต่นี่มัน….”
“อย่าร้องไห้สิ จะเป็นแม่คนอยู่แล้วนะ”
“แต่ว่า…”
“ข้าไหวน่า อาการเช่นนี้เป็นกันแค่ชั่วคราวเท่านั้น ใช่ว่าข้าจะเป็นตลอดจนเจ้าคลอดเสียเมื่อไหร่กันเล่า”
“เช่นนั้นตอนนี้พระองค์…”
“อืมม พอได้กอดแล้วก็หอมเจ้าเช่นนี้ เหมือนกับว่าอาการเหล่านั้นจะเบาบางลงเลย”
“งั้นหรือเพคะ เช่นนั้น….”
“เจ้าก็กอดแล้วเข้ามาคลอเคลียข้าบ่อยๆ หรือทุกครั้งที่มีโอกาส เช่นนี้ข้าก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“เพคะ”
วันถัดมา
“เอ่อ…ป้าเจา พวกเราบอกให้ท่านอ๋องเพลาๆลงบ้างดีหรือไม่ มิเช่นนั้นจะเสาะท้องเอานะเจ้าคะ”
“อาการคนแพ้ท้องก็เป็นเช่นนี้ เจ้ากล้าเข้าไปทูลหรือไม่เล่าอู่ผิง”
“ไม่เจ้าค่ะ แต่พระชายา…”
“ท่านพี่เพคะ เอาแต่เสวยของหมักของดองกับผลไม้เชื่อมเช่นนี้มิได้นะเพคะ ดื่มน้ำแกงนี่หน่อยเพคะ”
“ข้า…หยุดไม่ได้น่ะ เจ้าลองหน่อยหรือไม่”
“ไม่เอาละเพคะ แค่เห็นก็เข็ดฟันแล้วเพคะ”
“แต่ว่าข้าไม่นึกเลยนะว่ามันจะ
