ป้าเจาและสาวใช้แม้จะอยากช่วยพระชายาแต่ก็หาได้มีผู้ใดกล้าไม่เพราะตอนนี้อารมณ์ท่านอ๋องแม้จะขุ่นเคืองแต่ใบหน้าของชิงเยี่ยนกลับไม่รู้สึกถึงความโหดร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
“ข้าถามเจ้า เหตุใดจึงไม่ตอบ ทำไมตื่นไม่รอข้า”
“อยากลุกก็ลุก จะตื่นก่อนตื่นหลังมันต่างกันตรงไหนเล่าเพคะ อย่างไรแล้ว…”
“นี่เจ้ากำลังยั่วโมโหข้าอยู่ ข้าถามเจ้าดีๆ”
“หม่อมฉันก็กำลังจะตอบดีๆเช่นกัน”
“ชิงเยี่ยน เรื่องที่เจ้าพูดเมื่อคืน....”
“อ๋อ ขอนไม้แข็งกระด้างไร้ชีวิตหรือเพคะ”
“ชิงเยี่ยน!!”
“รีบกินข้าวเถอะเพคะ หม่อมฉันจะรีบไป..ว๊าย ท่านพี่จะทำอะไร ไปไหนเพคะ ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันนะ”
“ตามข้ามานี่!!”
ในเมื่อกล้ายั่วโมโหเขาเช่นนี้ ก็อย่าหาว่าเขาไม่ปรานีนางเช่นกัน มีวิธีเดียวที่จะปราบคนเช่นนางได้ เขาเปิดห้องบรรทมและลงกลอนแน่นก่อนจะลากนางมาที่เตียงและโยนลงไป
“ท่านพี่นี่ท่านทำสิ่งใด”
“เจ้าอยากให้ข้าทำมิใช่หรือ อยากให้กอดเจ
