ลองเล่นรักฉลามบุก

เวลาเจ็ดโมงเช้า "ออกมาพอดีแม่กำลังจะไปปลุก มานั่งก่อนสิอังศุมาลิน วันนี้แม่ทำไข่เจียวด้วยนะ" ผู้เป็นแม่ตักเข้าหุงร้อนๆ วางบนโต๊ะกินข้าว "ขอบคุณค่ะแม่" ลูกสาวส่งยิ้มหวาน "วันนี้แม่คงกลับดึกหน่อย" "ทำไมล่ะคะ" "ก็อีเจ๊สายหยุดมันรับแขกลูกค้าจากต่างชาติเขาเหมาทั้งคืน งานนี้คงได้เงินเยอะแน่ อีกอย่างใกล้จะเปิดเทอมแล้ว แม่ต้องรีบหาเงินมาจ่ายค่าเรียนหนังสือให้อังอังไงลูก" บ้านไม้ชั้นเดียวล้อมรั้วเล็กกั้น อยู่ในซอกหลืบไม่ไกลจากในเมือง สองแม่ลูกอาศัยอยู่ร่วมกัน เพราะสถานะทางบ้านค่อนข้างยากจน "หนูบอกแม่แล้วไงคะ ว่าเรื่องค่าเทอมหนูจะเป็นคนจัดการเอง" อังศุมาลินพูด "แม่ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็ได้" "แม่รู้ว่าลูกเป็นห่วงแม่ แต่แม่ก็มีหน้าที่ต้องเลี้ยงลูกสาวให้เติบใหญ่ แค่นี้สบายมาก" "แต่หนูไม่อยากให้แม่ทำงานขายตัว!" "หยุดพูดเรื่องนี้ แม่ไม่อยากทะเลาะด้วย" เพราะฐานะทางบ้านยากจน ผู้เป็นแม่จึงทำอาชีพ ค้าประเวณี ในตึกเก่าย่านดินแดง ส่วนลูกสาวที่นั่งร่วมโต๊ะอาหาร ก็เกิดมาจากแขกที่มึนเมาแล้วเผลอทำถุงยางแตก แต่สุดท้ายโสเภณีอย่างเธอ ก็เลือกจะเก็บเด็กในท้องเอาไว้ จากนั้นก็รีบทำหมันในทันที อังศุมาลิน หรือ อังอัง เด็กสาววัย ยี่สิบปีบริบูรณ์ เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก เพราะเข้าเรียนช้ากว่ากำหนดหนึ่งปีช่วงประถมวัย จึงเข้าศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยไม่ตามเกณฑ์ปกติ หุ่นอวบอั๋น ใบหน้าสวยลิ้มจิ้ม แถมรูปร่างได้เปรียบผู้หญิงทั่วไป เพราะมีทรวดทรงนาฬิกาทราย นมขนาดไซซ์บิ๊กบึ้ม ตั้งแต่เด็กจนโต เห็นแม่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย บางคืนม่านรูดเต็มก็ต้องพาแขกมาถึงที่บ้าน ทำให้อังอังรับรู้ทุกอย่าง จนกระทั่งตัดสินใจหางานพิเศษ ช่วยแบ่งเบาภาระผู้เป็นแม่ พยายามเก็บเงินเพื่อให้แม่หยุดทำอาชีพขายบริการ นี่เป็นจุดมุ่งหมายแรกในชีวิตของเธอ โรงแรมระดับห้าดาว วันนี้ก็เช่นเดิม อังศุมาลินมีกรุปไลน์ส่วนตัวสำหรับงานพิเศษ พี่สาวที่รู้จักมักจะป้อนงานเสริมให้อยู่บ่อยครั้ง เพื่อรับเงินเป็นรายวัน ไม่ว่าจะงานอะไรก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น "อย่าลืมนะว่าลูกชายของตระกูลนี้ร่ำรวยมาก ฉะนั้นต้องพูดจาสุภาพอ่อนน้อม" พี่นุชย้ำ "หนูอ่านรายละเอียดที่พี่ส่งมาแล้วค่ะ" "ไม่น่าเชื่อเลยนะชีวิตคนเราเนี่ย ร่ำรวยมหาศาลแต่ตาบอดตั้งแต่เกิด อีกทั้งยังไม่สามารถเปลี่ยนดวงตาใหม่ได้ เพราะประสาทสัมผัสพัง เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้จริงๆ" "แต่อย่างน้อยเขาก็มีเงินนะคะ คงไม่ต้องลำบากเท่าไหร่นัก ถึงจะมองไม่เห็นก็ตาม" ห้องหมายเลข 010 เมื่อได้รับคีย์การ์ดสาวน้อยก็เดินเข้ามา วันนี้เป็นงานที่ต้องดูแลลูกชายของตระกูลร่ำรวย ซึ่งพ่อมาประชุมด่วน เมื่อมาถึงก็รีบแนะนำตัว "สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่ออังศุมาลินนะคะ วันนี้จะมาดูแลคุณชาย หากต้องการอะไรแจ้งได้เลยค่ะ" เข้ามาถึงก็เจอชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่ปลายเตียง เปิดทีวีพร้อมกับเปิดแอร์เย็นฉ่ำ สายตาคมคายหล่อเหลาจ้องมองตรงมา "คุณชายอยากจะรับประทานอาหารอะไรเพิ่มไหมคะ" ไร้เสียงตอบกลับ แต่สายตานั้นยังจ้องอยู่ ราวกับว่าเขาไม่ได้ตาบอด? "คุณชายอยากให้ดิฉันอ่านหนังสือให้ฟังไหมคะ" อังศุมาลินเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง "ทำไมต้องอ่านหนังสือให้ฟัง" เขาถาม "คิดว่าคุณชายคงจะอ่านหนังสือแบบสัมผัสตัวอักษรเบรลล์จนเบื่อ ก็เลยอยากเล่าให้ฟังค่ะ" "อักษรเบรลล์.." เขาดูงง คิ้วหนาย่นติดกัน ตอนได้รับรายละเอียดจากทางพี่นุช ก็ไม่ได้สอบถามว่าตาของเขาบอดสนิทหรือสวมใส่แว่นสีดำ แต่เมื่อได้มาพบเจอก็เห็นเป็นดวงตาปกติทั่วไป กริ่งงง เสียงกริ่งดังอังศุมาลินรีบเดินไปเปิดประตูให้ ปรากฏว่าเป็นพี่นุชที่หางานรีบเข้ามาด้วยความร้อนใจ "อังอังพี่ขอยืมชุดเสื้อผ้าหน่อย พอดีพี่เอาไปรีดแล้วดันไหม้! ตอนนี้แขกมาแล้ว ถ้าพี่ไปช้าคงจะโดนหัวหน้างานด่า" "ดะ เดี๋ยวนะคะพี่นุช" "ไม่มีเวลาแล้ว ถอดออกมาให้พี่เดี๋ยวนี้!" "หนูไปถอดในห้องน้ำ.." "พี่รีบนะอังศุมาลิน! อีกอย่างวันนี้ลูกค้าของเธอก็ตาบอดไม่ใช่หรือไง เขามองไม่เห็นหรอก" พรึ่บ สาวน้อยไม่ทันได้หายตกใจ รุ่นพี่ที่เคารพก็รีบถอดเสื้อสูทซึ่งเป็นของพนักงานโรงแรม อีกทั้งเสื้อซับด้านในแล้วถือวิ่งออกไป แม้ภายในห้องจะเย็นเฉียบ แต่ร่างกายของอังศุมาลินรู้สึกร้อนวูบวาบ เมื่อหันกลับมาทางลูกชายผู้ว่าจ้างยังคงนั่งที่เดิมแต่ก็จ้องมองเธออย่างไม่ลดละสายตา อีกทั้งตอนนี้ด้านบนของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในสีชมพูลายดอกกุหลาบ สองมือน้อยๆ ยกขึ้นมาปิดกุมเต้าตามสัญชาตญาณ แต่เพราะหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว ปิดยังไงก็คงไม่มิด ตึก ตึก ความน่าสงสัยและรู้สึกถึงการถูกจ้องมอง อังศุมาลินจึงย่างก้าวเข้ามาใกล้ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทำท่าโบกสะบัดตรงหน้าของชายหนุ่ม ดวงตาของเขาไม่กะพริบ "ก็เขาตาบอดนี่นา.." อังศุมาลินปลอบใจตัวเอง รีบเดินเข้าไปยังในห้องน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวคลุมร่างบอบบาง จากนั้นเดินมานั่งเพื่อรอรับคำสั่งตามปกติ ชั่วโมงต่อมา เป็นงานแค่พาร์ตไทม์ กำหนดระยะเวลาเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น ไม่นานพี่นุชก็นำเสื้อผ้ามาคืน พร้อมกับซองเงินที่ว่าจ้างมาให้ "ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ หวังว่าครั้งหน้าจะมีโอกาสมารับใช้คุณชายอีกครั้ง" อังศุมาลินยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ถึงแม้รู้ว่าเขาจะมองไม่เห็นก็ตาม กริ่งงง กริ่งงง สาวน้อยก้าวออกไปไม่ถึงห้านาที เสียงกริ่งประตูก็ดังต่อเนื่อง ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดออก ปรากฏว่าเป็นผู้จัดการของโรงแรม "เราขอโทษด้วยนะคะคุณฉลาม พอดีว่าคีย์การ์ดสลับห้องกัน เพิ่งมาทราบหลังจากที่ลูกค้ามาแจ้งว่าลูกชายได้อยู่อีกห้อง ทางเราขอกราบอภัยเป็นอย่างสูงด้วย" เสียงร้อนรนของผู้จัดการก้มหัวคำนับเป็นร้อยครั้ง ปรากฏว่าพนักงานให้คีย์การ์ดผิดห้อง เพราะการสื่อสารผิดพลาด อีกทั้งลูกค้าอย่างฉลามมีดีกรีเป็นถึงลูกชายนักธุรกิจชื่อดังจึงเกรงกลัว ชายหนุ่มยิ้มกริ่มพูดเสียงเรียบ "ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ติดใจเอาความอะไร ถือว่าวันนี้อารมณ์ดีก็แล้วกัน" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พูดพลางหยิบคีย์การ์ดเจ้าปัญหายื่นคืนให้ จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ยังไง เมื่อเห็นสาวน้อยสุดแสนจะน่ารักถอดเสื้อผ้าต่อหน้า แถมนมอวบอึ๋มสะดุดตา ภายในใจโคตรอยากจะฟัดให้จม