วันต่อมา...เจนจิราไม่ออกจากห้องพักเลยตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายแก่ ๆ เธอคงจะไม่กล้าสู้หน้าจอนนี่ล่ะซิ ถึงได้เก็บเนื้อเก็บตัวอยู่อย่างนั้น
“เจนจ๊ะ...เดี๋ยวผมคงต้องออกไปคุยธุระเรื่องที่ดินในเมืองนะ สงสัยคงต้องกลับดึกแน่ ๆ คุณอยู่คนเดียวได้ไหม ?”
ประนพถาม ขณะที่เขาก็รีบแต่งตัว
“ได้ซิคะ...ตามสบายเลยนะ...ที่รัก ฉันชอบอยู่กับธรรมชาติแบบนี้น่ะ ให้ฉันอยู่คนเดียวทั้งคืน ก็ยังได้เลย ไม่เหงาอยู่แล้ว”
“จริงดิ...คุณอย่าหลอกผมนะ”
สามีสุดจะบ้างานรีบหันมายิ้ม พร้อมกับสายตาที่เป็นประกาย
“ทำไมเหรอคะ ? นี่คุณอย่าบอกนะ ว่าจะปล่อยฉันไว้คนเดียวน่ะ”
“ผมอยากจะให้งานที่ออกไปคุย มันเสร็จเรียบร้อยไปเลย ถ้าคุณอยู่คนเดียวได้ งั้น...ผมขอ...เอ่อ...กลับพรุ่งนี้เลยได้ไหมจ๊ะ”
“งั้นก็...แล้วแต่คุณเลย...ที่รัก ยังไงเรื่องงานก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว”
“ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี เราอาจจะยึดรีสอร์ทแห่งนี้ คืนมาเป็นของเราได้เลย”
