ตอนที่ 9 คมดาบ
1276 Words
ตอนที่ 9
คมดาบ
เซนไคโร่เดินตามยูเมะแวะเข้าร้านต่างๆ ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย โดยเฉพาะร้านขนมหวานที่เธอแทบจะแวะชิมทุกร้านก็ว่าได้
"นี่อดอยากมาจากไหนเนี่ย" เซนไคโร่กระแนะกระแหนคนตัวเล็กที่กำลังยืนรอไทยากิด้วยสายตาเป็นประกาย
"มันน่ากินนี่คะ หนูไม่ได้ออกมาบ่อยๆ สักหน่อย" ยูเมะมุ่ยหน้าใส่เมื่อถูกชายหนุ่มกระแนะกระแหน
"อยากมาก็ออกมาสิ"
"เซนไคซังจะพามาเหรอคะ"
"ลูกน้องในบ้านมีตั้งเยอะแยะ เรียกให้ใครพามาก็ได้"
"ไม่เอาหรอก หนูอยากมากับเซนไคซัง"
"..." คำตอบใสซื่อของยูเมะ ทำให้เซนไคโร่หยุดชะงักไป ก่อนที่จะเผลอแสดงแววตาหงุดหงิดใจออกมา เมื่อได้ยินประโยคถัดมาของยูเมะ
"มาคนเดียวไม่มีคนจ่ายค่าขนมให้ค่ะ" ยูเมะตอบด้วยแววตาใสซื่อ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นมึนงง เมื่อเซนไคโร่หยิบธนบัตรออกมาให้ทั้งหมดที่มีในตอนนี้ ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่เยอะในระดับหนึ่ง ยื่นให้กับเธอตรงหน้า
"อยากกินอะไรก็ไปซื้อซะ ฉันไม่มีเวลามาเดินตามหนูตะกละแบบยูเมะจังกินทั้งวันหรอกนะ"
"แล้วเซนไคซังจะไปไหนต่อเหรอคะ"
"ซ้อมดาบ"
"หนูขอไปดูด้วยได้ไหมคะ"
"ดูเป็นไกด์ให้ไอ้หมอนั่นมาประลองกับฉันเหรอ"
"เซนไคซังคิดอกุศลแบบนี้ตลอดเลยไหมคะ มองโลกในแง่ดีบ้างนะคะ เดี๋ยวหน้าแก่เร็ว หนูแค่ไม่เคยเห็นซามูไรซ้อมดาบกันจริงๆ จังๆ เท่านั้นเองค่ะ ก็แค่อยากเห็น"
"เสิร์ชอินเทอร์เน็ตดูเอาสิ"
"มันไม่เหมือนกันนี่นา"
"หนูจ๊ะได้แล้วจ้ะ"
"อ่า ขอบคุณนะคะ น่าทานมากเลยค่ะ" ยูเมะจังหันไปรับถุงขนมจากคนขาย พลางเอ่ยชมอย่างเป็นมิตร
"เซนไคซังชอบทานไทยากิไหมคะ"
"ฉันไม่ชอบกินของหวาน"
"รสชาติหวานทำให้ผ่อนคลาย แล้วก็คลายเครียดได้ด้วยนะคะ"
"แล้วไง"
"แค่บอกเฉยๆ ค่ะ ถ้าวันไหนเซนไคซังมีเรื่องเครียดบอกหนูนะ หนูจะพามากินขนมอร่อยๆ หนูรู้จักเยอะเลย" ยูเมะเอ่ยขึ้นด้วยความมั่นใจ เพราะดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เธอถนัด และโปรดปรานมากที่สุด
"ไร้สาระ" เซนไคโร่บอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กออกไปจากร้านขายไทยากิ ทำให้เธอต้องรีบสาวเท้าเรียวเล็ก พร้อมกับกอดถุงขนมเดินตามไป
"ขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆ นะคะ"
"..." เซนไคโร่ไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งเดินกลับมาถึงที่รถ
"อันนี้เงินเซนไคซังค่ะ หนูไม่เอาหรอก ไว้หนูอยากกินขนมหนูค่อยขอให้เซนไคซังพามานะคะ" ยูเมะยื่นเงินคืนให้เซนไคโร่พร้อมกับส่งสายตาออดอ้อน เพื่อหวังจะให้เขารับปาก แต่เซนไคโร่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่รับธนบัตรตรงหน้าเก็บเข้ากระเป๋าตังดังเดิมเท่านั้น
ลานซ้อมดาบคิมาซึเกะ
ยูเมะนั่งมองเซนไคโร่ในชุดนักรบซามูไรที่เขาไปเปลี่ยนมาเพื่อทำการประลองดาบด้วยความตกตะลึง ที่ถึงแม้ชุดจะดูโบราณและเก่าแก่ แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ยังคงโดดเด่นเหมือนอย่างเคย ยิ่งการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ดูสง่า และน่าเกรงขามเวลาฟาดฟันกับคู่ต่อสู้ยิ่งทำให้เธอ แอบชื่นชม และยอมรับในฝีมือรำดาบของเขาไม่น้อย
"อยากลองไหม" เซนไคโร่เดินมาหายูเมะที่นั่งอยู่หลังจากล้มคู่ต่อสู้ไปได้อย่างง่ายดาย
"หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ"
"ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไง" เซนไคโร่บอกพร้อมกับยื่นด้ามดาบไปตรงหน้าหญิงสาว ยูเมะมองด้ามดาบตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจรับมันมากำเอาไว้ เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาเชื่อมั่นในแววตาของเซนไคโร่ที่สะท้อนมายังนัยน์ตาของเธอ
"ห้ามแกล้งหนูนะ" ยูเมะบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับถือดาบเดินไปกลางลานประลอง
"จับดาบแบบนี้" เซนไคโร่บอกพร้อมกับเดินอ้อมไปยืนด้านหลังหญิงสาว แล้วยื่นมือมาจับดาบจากด้านหลังของเธอ ทำให้ตอนนี้เหมือนกับว่าเขากำลังสวมกอดเธอจากด้านหลัง แทนที่จะมีสมาธิสนใจกับการสอนของเขา ยูเมะกลับเอาแต่มองมือหนาที่จับอยู่บนมือของเธอ อีกทั้งลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดมายังลำคอระหงยิ่งทำให้เธอสติกระเจิดกระเจิงเข้าไปใหญ่
"ยืนกางขาแบบนี้" เซนไคโร่ปล่อยมือออกจากมือเรียว ออกมายืนทำท่าตัวอย่างให้หญิงสาวดูประกอบ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอแทบจะไม่ได้สนใจการสอนของเขาในครั้งนี้เลย
พรึ่บ!
"กรี้ดดดดด! " ยูเมะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เซนไคโร่ก็พุ่งตัวเข้ามาเอาดาบจ่อคอเธอโดยที่เธอเองแทบไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเขาด้วยซ้ำ
"ถ้าฉันคือคู่ต่อสู้ของยูเมะจังป่านนี้ยูเมะจังตายไปแล้วรู้ไหม"
"ซะ...เซนไคซังอย่าเล่นแบบนี้สิ หนูกลัวนะ" ยูเมะเอ่ยบอกเสียงสั่น พลางดันปลายดาบออกจากคอเธอด้วยความระมัดระวัง
"เวลาถือดาบห้ามเหม่อ ต้องมีสติ และว่องไวเสมอ นั่นคือกฎจำเอาไว้"
"ค่ะ" ยูเมะพยายามรับคำด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติมากที่สุด ก่อนจะยื่นดาบคืนให้กับเซนไคโร่ "วันนี้หนูยังไม่พร้อมเรียนแค่นี้ก่อนได้ไหมคะ"
"ตามใจ" เซนไคโร่หยิบดาบไปวางไว้ที่แท่นทั้งสองอันก่อนจะเดินกลับมาหายูเมะจังที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม "จะกลับห้องไปอาบน้ำเลยไหม วันนี้ไปข้างนอกมาทั้งวันแล้ว"
"แล้วเซนไคซังล่ะคะ ไม่เหนื่อยเหรอ"
"ซ้อมดาบไม่เหนื่อย แต่เดินตามหนูตะกละแบบยูเมะจังกินทั้งวันอะเหนื่อย"
"ว่าหนูอีกแล้วนะ"
"จะฟ้องท่านปู่เหรอ ไปฟ้องเลยสิ"
"ไม่ฟ้องหรอก ไม่ใช่เด็กขี้ฟ้องสักหน่อย" ยูเมะตอบกลับอย่างไม่จริงจังนัก
"แล้วตกลงจะกลับเลยไหม จะเดินไปส่งฟ้าเริ่มมืดแล้ว"
"ไม่เป็นไรค่ะ เซนไคซังซ้อมต่อเลย หนูรอเซนไคซังซ้อมเสร็จค่อยกลับพร้อมกันก็ได้ ถือว่าหายกันกับที่พาหนูไปเดินเที่ยววันนี้นะคะ"
"ฉันเดินทั้งวัน แต่ยูเมะจังนั่งดูเฉยๆ เนี่ยนะ"
"จะให้หนูเต้นเชียร์ด้วยเหรอคะ แบบนั้นเขินแย่เลย" ยูเมะจังทำสีหน้าครุ่นคิดว่าเธอควรทำแบบนั้นจริงๆ ดีไหม
"บางทีฉันก็สงสัยนะ ว่ายูเมะจังเป็นคนใสซื่อ หรือเป็นคนโง่ที่แกล้งโง่กันแน่"
"เมื่อกี้เป็นคำถามหรือหลอกด่าหนูอีกแล้วคะ”
"คิดเอาสิ" เซนไคโร่ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเดินควงดาบไปซ้อมต่อ ทำให้ยูเมะต้องทำหน้าบูดบึ้งเดินออกมาจากลานซ้อมดาบเมื่อรู้ตัวแล้วว่าถูกเซนไคโร่หลอกว่าเธออีกแล้ว เพราะสายตา และน้ำเสียงของเขากำลังตอกย้ำให้เธอเข้าใจถึงเจตนาของเขา
- Writer
