พันธะรักยากูซ่า

บทนำ

บทนำ

ณ หมู่บ้านไซบาอิ

ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างพากันออกมาต้อนรับเซนไคโร่ทายาทแก๊งยากูซ่าคิมาสึเกะด้วยความจงรักภักดี เพราะตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีพวกเขาได้รับการดูแล และคุ้มครองจากตระกูลคิมาสึเกะมาเป็นอย่างดี จนกระทั่งช่วงเวลานี้ใกล้จะถึงช่วงที่ต้องสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊งยากูซ่าคนใหม่แล้ว และคนที่เหมาะสมที่จะได้รับตำแหน่งนี้หนึ่งเดียวก็คือเซนไคโร่ หลานชายเพียงคนเดียวของเบนจิโร่ หัวหน้าแก๊งยากูซ่าคนปัจจุบัน เหตุที่ต้องให้หลานชายขึ้นรับตำแหน่งแทนนั้นก็เป็นเพราะพ่อของเซนไคโร่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุไปเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นเซนไคโร่มีอายุเพียงสิบสามปีเท่านั้นจึงได้รับการคัดค้านที่จะให้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งคนใหม่จากสมาชิกในแก๊ง เบนจิโร่จึงต้องยืดระยะเวลาในการเปลี่ยนผ่านรุ่นจนล่วงเลยมาจนถึงช่วงเวลานี้ เพื่อรอให้เซนไคโร่โตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่งพอ เพื่อที่จะได้รับการยอมรับจากสมาชิกอาวุโสของแก๊ง แต่ทว่าก็ยังมีคนค้านคุณสมบัติของเซนไคโร่อยู่ดี เบนจิโร่จึงต้องหาหนทางอื่นเพื่อมาเสริมคุณสมบัติในการดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้เซนไคโร่ให้เร็วที่สุด เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าเขาอาจจะไม่สามารถยื้อเวลาต่อไปนานกว่านี้ได้แล้ว ร่างกายในวัยเจ็ดสิบปีของเขามันอ่อนแรงลงทุกนาที

“คุณหนูนายท่านให้เรียกพบค่ะ” สาวใช้ในชุดยูกาตะพื้นบ้านของประเทศญี่ปุ่นเอ่ยขึ้นขณะที่เซนไคโร่กำลังให้อาหารม้าอยู่ที่คอกหลังบ้าน

“อืม บอกท่านปู่เดี๋ยวฉันให้อาหารม้าเสร็จแล้วจะตามไปพบ” เซนไคโร่ตอบกลับโดยที่ไม่หันกลับไปมองสาวใช้ที่มารายงานเสียด้วยซ้ำ

“ค่ะคุณชาย” หญิงสาวเอ่ยรับคำ ก่อนจะขอตัวกลับไปทำหน้าที่สาวใช้ของตัวเอง

เซนไคโร่วางหญ้าในมือลง ก่อนจะเดินเลี่ยงไปล้างมือตรงบ่อน้ำข้างๆ คอกม้าอย่างใจเย็น การเคลื่อนไหวที่สุขุมของเขากลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวให้คนจดจำเขา จนถูกชาวบ้านในหมู่บ้านขนานนามว่าเจ้าชายน้ำแข็งแห่งไซบาอิ ด้วยความที่ตระกูลคิมาสึเกะเป็นตระกูลยากูซ่าเก่าแก่สืบทอดต่อกันมาหลายรุ่นต่อหลายรุ่นทำให้วัฒนธรรมในบ้านที่ยังคงรูปแบบเรียวกัง*สมัยก่อนเอาไว้ รวมถึงบรรยากาศโดยรอบที่อบอวลไปด้วยกลิ่นซากุระในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ผสมกับกลิ่นไอร้อนจากออนเซ็นกลางแจ้งยิ่งทำให้ที่นี่ยังคงสมบูรณ์แบบไปด้วยวัฒนธรรมดั้งเดิม รวมถึงการแต่งกายที่เวลาทุกคนอยู่ในบ้านหลังนี้จะต้องแต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองตามกฎของตระกูลที่ได้ตั้งเอาไว้ เพื่อรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิมเอาไว้ส่งต่อรุ่นสู่รุ่น

“ขออนุญาตครับ” เซนไคโร่เอ่ยขึ้นก่อนที่จะเปิดประตูบานเลื่อนโชจิ[1]เข้าไปนั่งลงบนซะบุตง[2]ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้สำหรับรองรับแขกที่จะนั่งลงบนเสื่อทาทามิ[3] “ท่านปู่เรียกผมมามีอะไรรึเปล่า”

“แกจะต้องแต่งงานกับคุณหนูยูเมะตระกูลมาสึดะ”

“ท่านปู่หมายความว่ายังไง”

“ตามที่แกได้ยินนั่นแหละ ตระกูลมาสึดะมีลูกสาวเป็นคนสืบทายาทแค่คนเดียวนั่นหมายความว่ายูเมะจะไม่สามารถขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งคนใหม่ได้ นอกเสียจากว่าจะแต่งงานกับยากูซ่าตระกูลอื่น”

“แล้วไง ทำไมผมต้องแต่ง”

“เพราะปู่รับปากที่จะช่วยตระกูลนั้นไปแล้ว”

“แต่ผมไม่อยากแต่งงาน”

“ไอ้หลานคนนี้” เบนจิโร่ถอนหายใจด้วยความหนักใจ เขารู้ดีว่าเซนไคโร่เป็นคนที่ดื้อรั้นขนาดไหน และเขาก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่ายังไงเซนไคโร่คงจะต้องปฏิเสธที่จะแต่งงานกับคุณหนูตระกูลมาสึดะเป็นแน่ แต่หากบอกเหตุผลที่แท้จริงไปว่าการที่เขาได้แต่งงานกับตระกูลมาสึดะจะทำให้เขามีอำนาจ และคุณสมบัติในการขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งได้อย่างสมบูรณ์ เซนไคโร่คงจะยิ่งไม่ชอบใจกับเหตุผลครั้งนี้เข้าไปใหญ่ แต่ในระยะเวลาที่เหลืออย่างจำกัดของเบนจิโร่ ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะหาหนทางอื่นมาทดแทนวิธีที่ง่ายที่สุดนี้ได้

“ไม่ต้องมาปิดบังผมหรอก ท่านปู่คิดว่าผมไม่รู้เหรอเหตุผลที่ต้องการให้ผมแต่งงานคืออะไร” เซนไคโร่ตอบกลับอย่างรู้ทัน ถึงแม้เบนจิโร่จะไม่บอก แต่เขาก็ไม่สามารถปิดบังความปรารถนาของตัวเองได้

“บางทีแกควรจะแกล้งโง่บางเรื่องบ้างก็ได้นะ แต่ในเมื่อแกรู้เหตุผลที่ฉันให้แกแต่งงานกับคุณหนูตระกูลมาสึดะแล้ว แกก็ควรจะต้องทำตามที่ฉันบอกไม่ใช่หรือไง”

“ผมไม่ทำ ผมยังยืนยันที่จะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น และก็จะไม่แต่งกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น หวังว่าท่านปู่จะเข้าใจนะครับ”

“แต่ยังไงแกก็ต้องแต่ง”

“ผมรู้ว่าท่านปู่กังวลเรื่องการสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊งคนใหม่ ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนในแก๊งเห็นด้วยตัวของผมเอง ไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ ท่านปู่วางใจเถอะ”

“แกคิดว่าฉันมีเวลามากพอที่จะรอแกพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็นรึไง ถ้าฉันตายไปคนแกก็จะหมดสิทธิ์ในการขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊ง เพราะสมาชิกอาวุโสคนอื่นคงติดสินบนโหวตให้กันเองไปหมดแล้ว”

“ท่านปู่แค่รักษาสุขภาพให้ดีก็พอครับ ที่เหลือผมจะจัดการเอง”

“มีหลานแบบแกอย่าว่าแต่นอนหลับสบายเลย ตายตาจะหลับไหมฉันก็ไม่รู้” เบนจิโร่ตัดพ้อหลานชายด้วยสีหน้าเอือมระอากับความดื้อรั้นของเซนไคโร่

[1] โซจิ ประตูบานเลื่อนที่ทำจากกระดาษ

[2] ซะบุตง เบาะรองนั่งกับพื้น

[3] ทาทามิ เสื่อสำหรับใช้ปูพื้นมีกลิ่นหอม และขนาดที่ใหญ่คนญี่ปุ่นจึงใช้วัดขนาดห้องด้วย