...
หอพักธรรมดาที่ภายในห้องคับแคบมีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นสำหรับอำนวยความสะดวก ผู้เช่าสาวเดินวนไปมาภายในห้องเล็กๆ หน้าก้มลงอยู่กับโทรศัพท์ด้วยความร้อนรน เพราะมันนานมากแล้วตั้งแต่วันนั้นที่น้ำเหนือมส่งเธอที่นี่และไม่ได้ติดต่อมา แย่กว่านั้นคือเธอติดต่อหาเขาไม่รับสายเลย
สายธารเคยบุกไปหาเขาที่คอนโด แต่ด้วยระบบความปลอดภัยต่างๆ ไม่ได้เหมือนกับหอพักของเธอ หากเขาไม่ลงมารับเธอก็เข้าไปไม่ได้ หากเธอไม่มีคีย์การ์ดเฉพาะก็ขึ้นห้องเขาไม่ได้ เธอทั้งโทรหา ทั้งส่งข้อความหา แม้แต่โกหกว่ารู้สึกปวดท้องเขาก็ไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน ยกเรื่องท้องมาอ้างสารพัดแต่ก็ไร้การตอบรับจากเขา
ขอแค่สายเดียวที่เขารับก็ยังดี แต่ไม่มีเลย เธอกลัวว่าสุดท้ายจะเสียเขาไป กลัวว่าสุดท้ายจะไม่เหลืออะไรแม้แต่คนรับผิดชอบลูกในท้อง แม้จะไม่ได้อยากเก็บไว้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
“โอ้ย!!” สายธารสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย มือหนึ่งยีหัวตัว
