...
หลังจากจัดการกินข้าวไปได้ไม่เกินสามคำ คนบอกให้ทำกลับดันจานหนี มือกุมท้องไว้ด้วยใบหน้าเหยเก สีหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะอ้วก
“เป็นอะไร” เธอถามพร้อมกับมองสังเกต “อย่าบอกว่าแพ้ท้องแทนเมียนะ”
จะว่าแขวะก็ได้ แต่ก็กลัวว่ามันจะโกหกเรื่องสายธารแล้วจริงๆ กำลังหลอกเธอซ้ำ
“จะตายแล้วมิ้ง ถ้ามึงไม่ได้ท้องก็อย่าปากดี” ว่ามาเสียงแผ่วเบา ปวดท้องไม่น้อย เหมือนอาหารไม่ย่อยกระเพาะไม่รับ “เมียหนีแม่งแดกข้าวไม่ลง ต้องรอให้หิวจริงๆ สองวันครั้งสามวันครั้ง อยู่ๆ มากินเยอะแบบนี้เลยปวดท้อง”
พยายามอธิบายออกมาหวังว่าเธอจะเห็นใจสงสารและอยู่ดูแลเขา
“สายธารมันกลับไปหาผัวเก่าหรอ” คำว่าเมียหนีทำให้มิ้งถามแบบนั้น
“อยากตายไหมมิ้ง!” ขึ้นเสียงจนหน้าแดงมองดุ
“เอาตัวให้รอดก่อนน้ำเหนือ” ขู่เธอแต่สภาพตัวเองกลับดูไม่ได้เลยจริงๆ
“มานี่หน่อย” เรียกเสียงอ่อนอีกครั้ง
“มีอะไร” ถามแต่ยังไม่ลุก
“มานี่ก่อน” งี่เง่างอแงเหมือนเดิม
