...
เปี๊ยะ!
เปี๊ยะ!!
เปี๊ยะ!!!
เสียงฝ่ามือหนักๆ ของสายธารตบลงที่หน้าของมิ้งอย่างแรง ตบหนักๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างเหนือกว่าและได้เปรียบ คร่อมมิ้งไว้ใต้ร่างแล้วจิกหัวตบไม่ยั้งจนปากแตกออกจากกัน
ที่น่าสะใจกว่านั้นคือน้ำเหนือเลือกจะยืนมองนิ่งๆ ไม่เข้ามาห้ามหรือช่วยเหลือ
สายธารตบมิ้งอย่างไม่คิดจะหยุด ไม่สนใจว่าจะถูกไล่ออก ตบจนมิ้งเพลี้ยงพล้ำไปก็ลุกขึ้นหยิบขนมที่ตกเกลื่อนพื้นจากถาดของมิ้งไปยีหัวหล่อนอย่างสะใจ ก่อนจะเดินหยุดตรงหน้าน้ำเหนือแล้วตบหน้าหล่อแรงๆ
กริ้ง! เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นหลังจากลูกค้ารายใหม่เข้ามา เรียกสติของสายธารให้กลับสู่ความเป็นจริง ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ก็แค่มโนในหัวที่อยากให้เกิดขึ้นจริง
แต่ก็ได้แค่คิด ได้แค่คิดอย่างเจ็บใจเพราะเธอไม่มีทางได้ทำอะไรสะใจแบบในจิตนาการเลย!
“แค่นี้นะคะคุณลูกค้า” พนักงานอีกคนพูดขึ้นหลังจากมิ้งวางถาดขนมลงเคาน์เตอร์
“ค่ะ” มิ้งตอบรับเสียงร
