บทที่ 2 "ผู้ชายเย็นชา"
1206 Words
ไม่นกแน่นอนงั้นเหรอ?
เหอะ ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะบ้าตายที่สุด ยัยเพอร์ลี่เอาอะไรมามั่นใจว่าฉันจะไม่นกถ้าเดินไปจีบเฮียไคโรหน้านิ่งนั่นว่ะ
โอเค ตอนนี้ฉันขอพักเรื่องนี้ก่อน ฉันขอเวลาแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จักก่อนละกัน ฉันชื่อแพรวา เป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่หนึ่ง พ่อกับแม่ชื่อเล่นว่าเธียรกับสวย พ่อทำธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับรถและมีสนามแข่งรถเป็นของตัวเองส่วนแม่ก็เป็นคณะกรรมการโรงพยาบาลเอกชนของครอบครัว
แต่ใดๆ ฉันมีพี่สาวเรียนบริหารปีสามหนึ่งคนชื่อพราวฟ้า มีว่าที่พี่เขยชื่อมาร์ตินเป็นคู่หมั้นของพี่สาวฉัน ซึ่งพี่เขยฉันดุมากค่ะ แต่กับเมียนั้น...อย่างที่ทุกคนเข้าใจนั่นแหละค่ะ
ฉันมีเพื่อนในกลุ่มที่สนิทอยู่สองคนคือยัยเพอร์ลี่คนที่ท้าให้ฉันเดินไปจีบเฮียไคโรกับอีกคนคือยัยน้ำตาลน้องสาวเจ้าของผับอย่างเฮียนักรบที่กำลังจับแขนฉันพร้อมทำหน้าบอกฉันว่าอย่าไปหาเฮียไคโรนะ
ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันเดินขึ้นมาที่ฉันสองของผับตามคำท้าของยัยเพอร์ลี่แล้ว แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงโต๊ะที่เฮียไคโรนั่งอยู่ ยัยน้ำตาลที่โดนพี่ชายตัวเองเรียกพบก่อนหน้านี้เดินมาเห็นฉันพอดี มันก็เลยจับแขนฉันไว้ พร้อมกับยืนทำหน้าไม่เห็นด้วยที่ฉันจะเดินไปหาเฮียไคโรตามที่บอกมันไป
"แกจะเดินเข้าไปหาเฮียไคจริงเหรอวะแพร แกดูสีหน้าตึงๆ นั่นก่อนเถอะ" เอาไงดีล่ะ ยัยเพอร์ลี่มันก็ยืนมองอยู่ข้างล่างส่วนยัยน้ำตาลก็ยืนจับแขนฉันไม่ให้ไป
"แกรู้ใช่ไหมว่าเฮียไคเป็นคนแบบไหน ดุสุดในบรรดาพี่ๆ เลยนะเว้ย" ไม่จริงอะ ดุสุดมันต้องพี่เขยฉันค่ะ เฮียตินคือดุสุด โหดสุดแล้ว แต่บุคคลที่นั่งหน้าตึงอยู่ตรงนั้นฉันยังไม่เคยเห็นเขาดุแบบจริงจังสักครั้งเลยนะ จะมีก็แค่ทำหน้านิ่งจนคนรอบข้างไม่กล้าเข้าไปยุ่งด้วยแค่นั้น
"ดุสุดมันต้องเฮียตินค่ะ" ฉันแก้ต่างยัยน้ำตาลกลับไป
"รายนั้นโหดสุดเถอะ"
"เออ จะยัยไงก็ช่างอะ แต่ฉันต้องเข้าไปจีบเฮียไคตามที่ยัยเพอร์มันท้านะ แกดูนั่น มันมองไม่วางตาเลย ขืนฉันถอยไม่เข้าไปจีบเฮียไคโรนะ มันได้ล้อฉันไม่หยุดแน่" นิสัยอีกอย่างหนึ่งของฉันที่แก้ไม่หายก็คือ ฉันแพ้ไม่เป็น และไม่ชอบการแพ้ด้วย ถ้าฉันตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง อย่างน้อยๆ ฉันก็ต้องชนะเท่านั้น
"แล้วถ้าจีบไม่ติดแกจะทำยังไง" น้ำตาลถามฉัน
"ก็จีบต่อไปไง ฉันจะนกไม่ได้เพราะยัยเพอร์มันตั้งสแตนดาร์ดไว้ ว่าสวยระดับฉันต้องไม่นกแน่นอน"
"โอ้ย ฉันจะเครซี่ นี่พวกแกสองคนเล่นอะไรกันวะเนี่ย ฉันไม่อยู่แค่ไม่กี่นาทีพวกแกก็หาเรื่องเล่นกันเลยนะ" ยัยน้ำตาลว่าสีหน้ายุ่งอย่างตึงเครียด
"เอาเถอะน่า ยัยเพอร์อุตส่าห์คาดหวังกับฉันเลยนะตาล ขอเล่นหน่อยนะ"
"แต่นั่นเฮียไคไง" น้ำตาลสวนกลับสีหน้าเครียดกว่าเดิม
"นั่นแหละ ฉันถึงได้อยากลองเล่น" ใช่ เพราะเป็นเฮียไคโร บุคคลที่ทุกคนต่างขนามนามว่าเขาเป็นคนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วย ฉันถึงได้ไม่ยอมแบบนี้ไง
อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ไม่เคยจีบสาวมาก่อน และไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งแบบนั้น จะมีท่าทียังไงถ้าฉันเดินเข้าไปจีบ
"แกไปรอด้านล่างก่อนนะ เสร็จจากตรงนี้แล้ว ฉันลงไปหา" บอกกับเพื่อนเสร็จ ฉันก็รีบเดินผ่านตัวเพื่อนเดินตรงไปหาผู้ชายที่นั่งสูบบุหรี่หันข้างมองลงไปที่ฟลอร์ด้านล่างทันที เพราะตอนนี้เป็นจังหวะที่ดีมากที่ฉันจะเดินเข้าไปหาเฮียไคแล้ว เนื่องจากเฮียไคโรเขานั่งอยู่คนเดียวพอดี
ฟุบ!
"เฮียไค สวัสดีค่ะ" ทันทีฉันนั่งลงตรงข้ามกับเฮียไคโร ฉันก็เอ่ยทักทายบุคคลที่มีอายุมากกว่าฉันตามมารยาททันที ซึ่งคนที่ถูกฉันทักทายเขาก็หันมามองหน้าฉันด้วยท่าทางและสีหน้าที่แสนจะราบเรียบและเฉยเมยสุดๆ ก่อนจะขยับตัวดับบุหรี่ในมือลงที่เขี่ยบุหรี่ตรงหน้าตัวเองในเวลาต่อมา
หึ เป็นผู้ชายที่ใช้ได้เหมือนกันแฮะ นึกว่าจะสูบบุหรี่โดยไม่สนใจว่าควันมันจะลอยเข้าจมูกฉันซะแล้ว
"อืม หวัดดี" แต่...เย็นชามาก!!
เหอะ เป็นการทักทายกลับที่เย็นชาจนรู้สึกเย็นยะเยือกหัวใจมาก แถมตอบอืมหวัดดีใส่ฉันเสร็จ ก็เบือนหน้ามองลงไปที่ชั้นล่างหน้านิ่งเหมือนเดิมด้วย ทำเหมือนกับว่าฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ส่วนก่อนหน้านี้ก็แค่ทักทายผีสาวตามมารยาทแค่นั้น
หน็อย โคตรเก๊กเลยอะ เย็นชาขนาดนี้ ชอบดื่มชาเย็นนักหรือไงเล่า!
แต่ใดๆ คือ เย็นชากับฉันขนาดนี้แล้วฉันจะเข้าหาแบบใดล่ะ จะจีบยังไงล่ะ โอ้ย ยัยเพอร์ยัยบ้านั่นก็ยังนั่งมองอยู่ด้วย จะถอยก็ดูเหมือนจะยอมแพ้ไปง่ายๆ เกินไป จะเข้าหาก็ไม่รู้จะเข้าทางไหน ปิดทางมิดชิดขนาดนั้น ฉันเครียดโว้ย
"เอ่อ...คืนนี้เฮียกลับคอนโดอาร์โนหรือเปล่า พอดีว่าแพรจะขอติดรถกลับไปด้วยได้ไหมคะ" เอาละ หลังจากที่เลิกสนใจท่าทีเย็นชานั่นของเฮียไคโรแล้ว ฉันก็คิดหาวิธีที่จะตีสนิทกับเฮียไคต่อทันที และวิธีที่ได้ก็คือ ขอติดรถกลับคอนโด
ใช่แล้วฉันว่าใช้วิธีนี้ในการเข้าใกล้คนอย่างเฮียไคมันเวิร์คที่สุดแล้ว
แต่...
"รถฉันไม่ใช่แท็กซี่ ถ้าจะกลับก็ไปเรียกแท็กซี่ มีปัญญามาถึงที่นี่ได้ ก็น่าจะมีปัญญาหาทางกลับเองได้"
กิ๊ง! ยกที่หนึ่ง!
เหอะ สมคำร่ำลือดีแฮะ ฝีปากเฮียแกก็คือจัดจ้านใช้ได้เลย แต่คิดว่าฉันจะยอมแค่นี้เหรอ คนอย่างแพรวาลูกสาวพ่อเธียรแม่สวยซะอย่างมันก็ต้องเฟียสต้องจึ้งได้พ่อได้แม่สิคะ ขนาดพ่อเคยเลิกกับแม่ยังตามตื๊อยัดเยียดตัวเองให้แม่ฉันจนมีฉันกับพี่พราวฟ้าจนถึงทุกวันนี้เลย
เพราะฉะนั้น อย่าคิดว่าฉันจะถอย ตอนแรกก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอกถ้าเกิดว่าจีบไม่ติดจริงๆ ก็แค่พาเศษหน้าที่แตกกลับไปหาเพื่อนแค่นั้น แต่พอได้สัมผัสกับสกิลปากเดือดๆ แบบนี้แล้ว ก็รู้สึกฮึกเหิมไม่อยากแพ้ยิ่งกว่าเดิมเลยค่ะ
- Writer
