เช้าวันต่อมา...
ครืด ครืด ครืด
ติ๊ด!
[ยัยแพร! นี่แกอยู่ไหนแล้วเนี่ย อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเข้าคลาสแล้วนะยัยบ้า!]
น้ำตาลที่โทรเข้าเครื่องแพรวาตะโกนพูดเสียงดัง ทำเอาไคโรที่เดินมารับโทรศัพท์ให้ถึงกับต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู เพราะเสียงแปดหลอดของน้ำตาลที่จี๊ดเข้ารูหูทำเอาเส้นประสาทหูจะขาดเลยทีเดียว จนต้องมองไปที่ร่างบางของแพรวาที่ยังหลับตาพริ้มนอนอย่างสงบบนเตียงด้วยความสงสัย ว่าปกติแล้วสองคนนี้เขาคุยโทรศัพท์กันแบบนี้เหรอวะ
ประสาทหูจะเสื่อมเอา
"แพรวายังนอนอยู่ วันนี้น่าจะไม่ไปเรียนฝากลาให้ด้วยละกัน" หลังจากที่เลิกสนใจแพรวาบนเตียงแล้วไคโรก็หันไปยกโทรศัพท์แนบหูต่อก่อนจะบอกกับน้ำตาลน้ำเสียงราบเรียบ
[คะใครอะ เฮียไคเหรอ] น้ำตาลหูผึ่งตาโตอย่างตกใจทันที หลังจากที่ได้ยินเสียงทุ้มแสนคุ้นเคยจากโทรศัพท์ของเพื่อนสนิท ทำให้เธอต้องหันไปสะกิดเพื่อนข้างๆ อย่างเพอร์ลี่ให้หันมาสนใจที่โทรศัพท์พร้อมกับเปิด
