รณนกำลังจะดึงแขนให้ม่านมุกที่ตาแดงก่ำเพราะความอับอายที่ไม่มีใครเชื่อคำพูดของหล่อนให้ไปขึ้นรถ แต่เชอรี่ก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“ก็ได้ค่ะ ในเมื่อพี่ณนออกรับแทนกันแบบนี้ งั้นเชอรี่จะใช้เหตุผลให้มากที่สุด” หญิงสาวเริ่มเดินตามแผนการทันที
“แล้วคุณเชอรี่จะทำยังไงล่ะครับ ที่เรียกว่าใช้เหตุผล” รณนถามเสียงเยาะ
เชอรี่ยิ้มกริ่ม เดินมาเข้ามาใกล้ม่านมุก “ก็ขอค้นกระเป๋ายังไงล่ะคะ เพราะเมื่อคืนเชอรี่จำได้ว่าเด็กมุกเอากระเป๋าใบนี้เข้าไปในห้องของเชอรี่ด้วย บางทีมันอาจจะอยู่ในนี้ก็ได้...”
“มุกบอกแล้วไงว่าไม่ได้เอาไป...” ม่านมุกปฏิเสธเสียงขมขื่น จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ รณภพจ้องอยู่ด้วยความไม่พอใจ
“ก็แค่ขอค้นกระเป๋า ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด หรือซ่อนอะไรไว้ จะกลัวทำไมล่ะม่านมุก...”
เสียงบิดาของรณนกระแทกเข้ามาในหู ม่านมุกจำใจต้องส่งกระเป๋าถือให้กับเชอรี่ที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง
“แล้วถ้าไม่เจอล่ะครั
