ช่วงบ่าย... รณนกลับเข้ามาให้ห้องทำงานก่อนม่านมุก เพราะหญิงสาวมัวแต่ไปจัดการปริ้นรายงานประชุมให้กับผู้บริหารคนอื่น
ชายหนุ่มกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง แต่เสียงโทรศัพท์ที่เดาว่าหน้าจะมาจากกระเป๋าของม่านมุกที่เก็บอยู่ในลิ้นชักก็แผดเสียงขึ้นมาเสียก่อน
รณนทำเป็นไม่สนใจเพราะมันคงจะเงียบไปเอง แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่เงียบ ดังอยู่อย่างนั้นจนเขารำคาญ จึงต้องเดินมาที่โต๊ะทำงานของเจ้าหล่อน และถือวิสาสะเปิดกระเป๋า หยิบมือถือขึ้นมา
“ใครนะมีความพยายามสูงทีเดียว...”
บ่นอุบ ก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของม่านมุก ก่อนจะเบิกตากว้างจนตกใจ เมื่อชื่อที่ขึ้นในโทรศัพท์มันขึ้นว่า ‘ที่รัก’
โอ้... พระเจ้านี่ไม่จริงใช่ไหม นี่เขาฝันไปหรือเปล่านี่
ม่านมุกเด็กสาวที่เขาหลงรักในความไร้เดียงสาของหล่อน ทำไมฉากหลังถึงได้เน่าเฟะแบบนี้ ชายหนุ่มกัดกรามจนนูนเป่ง หัวใจฉีกขาดเลือดไหล อยากจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้งนัก แต่ด้วย
