แพรวดาวรีบตื่นแต่เช้ามาดักรอรามิลที่รถ หวังเพื่อจะใช้จริตจะก้านทำให้เขาใจอ่อนลงบ้าง แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะวันนี้พราวฟ้าลงมาส่งเขาที่รถด้วย
ภาพหนุ่มสาวโอบกอดกันเดินเข้ามาใกล้ เป็นเชื้อไฟอย่างดีที่จะเร่งให้หล่อนทำอะไรบางอย่าง แพรวดาวมองอย่างเคียดแค้น ก่อนจะรีบปรับสีหน้าเมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้
“วันนี้ถ้าแพรวจะขอติดรถออกไปทำธุระข้างนอกหน่อย พี่รามจะว่าอะไรไหมคะ”
รามิลปรายตามองแพรวดาวอย่างรู้ทันความ “ไม่ว่า แต่ไม่อนุญาต เธอมีหน้าที่ต้องทำงานรับใช้ภรรยาของฉันตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่”
“พี่รามค่ะ พี่แพรวอาจมีธุระจริง ๆ ก็ได้...” พราวฟ้าเอ่ยออกมาอย่างเห็นใจ
“งั้นแพรวนั่งวินไปก็ได้ค่ะ หอพักคงอยู่ไม่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่หรอก” แสร้งพึมพำเสียงสั่น บีบน้ำตาจนไหลออกมา
รามิลเบือนหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจ แต่พราวฟ้าตามเล่ห์เหลี่ยมของพี่สาวไม่ทันจึงมองด้วยความสงสาร และเอ่ยปากกับรามิลด้วยน้ำเสียงอ้อนว
