"ทำไมถึงชอบหนีออกมาสองคนทุกที คอปม่ายโอเคเลย" เด็กน้อยเดินเข้ามานั่งลงตรงโซฟาข้างๆ ที่มะมี๊นั่งอยู่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทางเซ็งๆ
"เจ็บแผลอีกไหมคะ"
"ม่ายเจ็บ แผลนิดเดียว สิงหาบอกว่านักรบย่อมมีบาดแผล คอปเป็นลูกมาเฟียคือนักรบ"
"สิงหาบอกตอนไหน" เป็นเมฆาที่เดินเข้ามาคุกเข่าดูแผลตรงหัวเข่าตรงหน้าลูกชายเอ่ยถามขึ้นมา
"ก็สิงหาโทรมาหากรกร กรกรมาปลุกให้คุยด้วย ม่ายรู้ว่าสิงหารู้ได้ไงว่าคอปมีแผล สิงหาพูดแล้วร้องไห้ด้วย จะมาหาคอปให้ได้เลย"
"อ่า สิงหาร้องไห้เหรอ"
"ช่าย แต่สิงหามาหาม่ายได้เลยบอกให้คอปมาบอกปะป๊าว่าพรุ่งนี้ให้พาไปหาหน่อย คอปเลยเดินหามะมี๊กับปะป๊า หาทั่วบ้านม่ายเจอจนได้ยินเสียงมะมี๊ร้อง"
"..." ประโยคของคอปเตอร์ทำดามิกับเมฆาหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ก็ไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา
"คอปตกใจมากแต่กรกรบอกว่ามะมี๊ร้องแบบมีความสุข คอปม่ายเข้าใจอย่างแรง มีความสุขแล้วร้องทำไม"
"โตก็เข้าใจเอง"
