ลงมาถึงชั้นล่างของอพาร์ทเม้นท์ก็เจอดามิกำลังอุ้มคอปเตอร์ลงจากรถ เดินตรงมาทางเขาพอดี
"ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ"
"..." เมฆาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าดามิ ก่อนจะส่งซองเอกสารให้กับเธอแบบไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร
"คะ..คุณรู้ได้ยังไงว่าคือซองพวกนี้ เดี๋ยวนะ คุณแกะซองเหรอคะ"
"ขึ้นรถเถอะ จะได้ไปจัดการเรื่องเธอให้เสร็จ คิดว่าชีวิตฉันว่างนักหรือไง" เมฆาพูดพลางจ้องหน้าดามินิ่งๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป
"อ้าว เมฆาเปงไรอะมะมี๊ หงุดหงิดไมอะ งง"
"มะมี๊ก็งงเหมือนกัน ที่บ้านยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ"
"เพราะแก่แน่ๆ เลย"
"ฮ่าๆ" ดามิหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินประโยคที่คอปเตอร์พูดออกมาด้วยสีหน้าไร้เดียงสา แต่ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มเพราะไอ้คนบนรถที่ลดกระจกลงแล้วตะโกนออกมา
"จะไปไหม หรือจะเรียกแท็กซี่ไปเอง"
"..." หรือจะเพราะแก่จริงๆ วัยทองมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"ดามิ ฉันบอกให้ขึ้นรถ ไม่ได้ยินหรือไง"
"ค่ะ ได้ยินแล้วค่ะ
