มาเฟียโหด หลงรักเมียเด็ก

3.ถูกตามล่า/ผู้ชายอีกคน

3

"กรี๊ดดดดด"

"กรี๊ดดดดดด"เสียงกรี๊ดแสบแก้วหูของคนที่นอนให้ผมกอดทั้งคืนดังขึ้น รบกวนการนอนเป็นบ้า

"จะกรี๊ดทำซากอะไรเนี่ย"ผมลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าถามเธออย่างหงุดหงิด

"นายทำแบบนี้กับฉันได้ไง ฮือออ นายเปิดซิงฉันไอ้บ้า!"

ตุ๊บ! ตุ๊บ! พลั่ก!

เธอชี้หน้าแล้วพุ่งตัวเข้ามาทำร้ายร่างกายผม มือเล็กๆนี่เจ็บชะมัด

"หยุด!"ผมบอกปรามๆให้เธอหยุดทำร้ายร่างกายผม

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!

"ไม่! ฮือออ คนบ้า! ฮือออ"เธอยังไม่ยอมหยุดแถมทำแรงมากกว่าเดิมด้วย

"ฉันบอกให้หยุดไง!!!!"ทีนี้ผมขึ้นเสียงตะคอก จนเธอถอยหลังออกไปเกือบตกเตียงอย่างรวดเร็ว

"..."เงียบ! เธอหยุดโวยวาย มองผมด้วยความหวาดกลัว ว่าจะไม่ทำให้กลัวแล้วเชียว เธอไม่เชื่อฟังฉันเองนะยัยเด็กใจแตก

"มองทำไม ฉันง่วงนอน!"พูดห้วนๆล้มตัวลงนอนอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดทั้งเธอทั้งตัวเอง

"อึก! ฉันได้ทำงานแล้วใช่มั้ย"เธอไม่ยอมนอนลงแถมยังถามคำถามที่ทำให้ผมโมโหอีก

"เธออยากทำงานแบบนั้นมากรึไง"ผมลุกขึ้นจ้องหน้าเธออย่างคาดคั้น ทำไมวะ ผมไม่เข้าใจทำไมต้องอยากทำงานขายตัวแบบนั้นด้วย!

"อือ"เธอพยักหน้าหงึกหงักกล้าๆกลัวๆ มันยิ่งทำให้ผมโมโหขึ้นอีกเท่าตัว!

"อยากทำมากใช่มั้ย อยากทำฉันไม่ให้ทำ! นี่เช็คเอาไปกรอกตัวเลขเอา จะเอาเท่าไหร่กับค่าพรหมจันทร์เธอก็เชิญ แล้วออกไปจากห้องฉันซะ"

พรึ่บ!

ผมปาเช็คที่เซ็นเมื่อกี้ใส่หน้าเธอแล้วชี้มือไล่ ผู้หญิงแบบนี้ฉันก็ไม่เอาหรอก! อยากไปไหนก็ไป ฉันไม่พิศวาสเธอหรอก ยัยเด็กใจแตกเอ้ย!!

"ฉันไม่ได้ขายตัว! ไอ้บ้า!!! "เธอมองเช็คที่หยิบขึ้นมา แล้วแว๊ดใส่ผม

"แล้วงานที่อยากทำมันต่างจากขายตัวตรงไหนวะ"โคโยตี้ เต้นยั่วให้ผู้ชายมาซื้อไปนอนด้วย มันต่างกันตรงไหน!! แล้วทำไมฉันต้องโมโหมากด้วยวะเนี่ย!

"มันเรื่องของฉัน! เอาไปให้ผู้หญิงของนายเถอะฉันไม่ต้องการ"เธอปาเช็คคืนให้แล้วเดินตึงตังออกจากห้องไป

บ้าเอ้ย!!!!! เธอกล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ไง ยัยบ้า ยัยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ยัยเด็กใจแตก!!!

นลิน

หลังจากที่ฉันตื่นนอนแล้วพบว่าตัวเองได้เสียตัวให้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ฉันก็ทะเลาะกับเขาและออกจากห้องเขามาหาพี่เหมียว แต่อยู่ได้ไม่นานพวกของไอ้แก่ตัณหากลับก็มาบุกห้อง ฉันหนีหัวซุกหัวซุนออกมา ดีนะที่พี่เหมียวไม่อยู่ห้องไม่งั้นโดนลูกหลงแน่ ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับฉันอีกแล้ว ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสำหรับฉันเลย

ฉันเดินไปเรื่อยๆ รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ทำไมชีวิตมันต้องลำบากขนาดนี้ด้วยนะ ฉันมาหยุดยืนที่กลางสะพานที่ไหนสักที่ มองทอดออกไปเห็นร้านอาหารหรูที่มีผู้คนกำลังกินอาหารกันอย่างมีความสุข ครั้งหนึ่งในชีวิตฉันจะได้กินแบบพวกเขามั้ยนะ หึ

หยุดยืนมองอยู่ไม่นานสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นคนหน้าคุ้น!

"คุณทอม!"ฉันโผขึ้น สมองฉันก็คิดไปถึงคำพูดของพี่เหมียวที่บอกว่าเขาเป็นมาเฟีย เขาต้องช่วยฉันได้แน่! เท้าไวเท่าความคิดก้าวเดินตรงไปที่ร้านอาหารหรูนั้นทันที

"เอ่อ.. เข้าไม่ได้นะครับ"พอฉันเดินมาถึงที่ทางเข้าพนักงานคนหนึ่งก็พูดขึ้น เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"หนูจะเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นคะ"ฉันชี้ไปที่โต๊ะที่คุณทอมนั่งอยู่

"เข้าไม่ได้จริงๆครับ"เขาบอกและกันฉันออกจากหน้าร้าน ฉันก้มลงมองสภาพตัวเอง ก็นะใครจะให้แกเข้าไปสภาพยังกับขอทาน

ฉันนั่งรอคุณทอมอยู่ใต้ต้นไม้ หลบมุมอยู่ในซอกกลัวว่าเขาจะไล่อีก ถึงยุงจะเยอะฉันก็ไม่หวั่น นั่งรอไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนเขาเดินออกมาจากร้าน

"คุณทอม"ฉันพรวดออกไปหาเขา จนเขาสะดุ้งตกใจที่เห็นฉันแต่แค่แป๊บเดียวสายตาเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเรียบเฉย

"คุณช่วยนลินด้วย เอานลินไปอยู่ด้วยได้มั้ยคะ"ฉันร้องไห้ปล่อยโฮ เข้าไปเขย่าแขนเขาขอร้อง

"นี่ใครคะทอม"แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรมาก ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินออกมาจากในร้านแล้วชี้มาที่ฉัน

"..."เขายืนนิ่งไม่ตอบอะไร

"ออกไปนะ หยีสกปรก"เธอคนนั้นผลักฉันออกแล้วควงแขนคุณทอมเดินไปที่รถหรูที่จอดรอพวกเขาอยู่แล้ว

"โอ้ย!!! เดี๋ยวคุณทอม! เดี๋ยว!"ถึงขาจะเจ็บฉันก็พยายามลุกวิ่งตามรถคันนั้นไป แต่ก็ไม่ทัน เขาไปแล้ว เขาไปแล้ว

"ฮือออ คุณทอม อึก! อึก!"ฉันร้องไห้ เดินตามทางไม่รู้จุดหมายเหมือนคนบ้า บ้าที่สุด ทำไมฉันไม่ตายๆไปเลยวะ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉัน

ฉันเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ร้านกาแฟน่าจะเป็นร้านกาแฟนั่นแหล่ะ ที่นี่ปิดแล้วก็มันมืดแล้ว ขอใช้ที่นี่เป็นที่พักคืนนี้ก่อนแล้วกัน ฉันมองซ้ายมองขวาไม่เห็นคนก็ล้มตัวลงนอนที่ม้านั่งหน้าร้าน และไม่รับรู้อะไรอีกเลย

รุ่งเช้า

อื้อ ทำไมหลับสบายแบบนี้นะ ม้านั่งนุ่มขนาดนี้เลยหรอ ฉันพลิกตัวไปมา ทำไมม้านั่งมันกว้างขนาดนี้นะ หรือว่า! ฉันลืมตาโต มองไปรอบๆ ไม่ใช่ม้านั่ง มีเตียงนอน ผ้าห่ม หมอน ฉันโดนไอ้แก่นั่นจับตัวมาหรอ!

แอ๊ด~~~

"อ้าว ตื่นแล้วหรอ"ก่อนที่ฉันจะคิดไปไกลกว่านั่น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ฉันถอยกรูไปติดผนังอย่างระวังตัว

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก มานี่มากินข้าวก่อน"เขาวางถ้วยข้าวต้มที่ถือเข้ามาไว้ที่โต๊ะแล้วเรียกฉัน

"ฉันจะเชื่อใจนายได้ไง เป็นใครก็ไม่รู้ แล้วนี่เสื้อผ้า!ไม่ใช่เสื้อผ้าฉันนี่!!" ฉันก้มลงมองตัวเองเห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่ชุดเดิม ก็ตกใจโวยวาย ใครเปลี่ยนให้ฉัน เขาหรอ???

"ฉันเป็นเจ้าของร้านนี้ เห็นเธอนอนอยู่หน้าร้าน เลยพาเข้ามาในร้าน ส่วนชุดพนักงานผู้หญิงเขาเป็นคนเปลี่ยนให้ ฉันเปล่าเห็นหรอก"เขาพูดชิวๆ ยิ้มหล่ออีกด้วย ฉันคงไว้ใจเขาได้ใช่มั้ย

"อือ"ฉันพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินไปหาถ้วยข้าวต้มหอมๆ หิวจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่สนอะไรละกินมันก่อนแล้วกัน ฉันนี่เชื่อคนง่ายเหมือนกันเนอะ

แค่ก แค่กๆ

ฉันไอสำลักข้าวเพราะกินเร็วเกินไป ก็คนมันหิว

"ค่อยๆกินก็ได้ ฉันไม่แย่งเธอหรอก"เขายื่นน้ำมาให้พูดยิ้มๆ ยิ้มอะไรของหมอนี่! ว่าไปแล้วเขาก็หน้าตาหล่อเท่าดาราเลยนะเนี่ย แต่ดาราคงไม่มาเปิดร้านกาแฟแถวนี้หรอกมั้ง