Paid for the Billionaire's Pleasure

Emilia’s POV ILANG oras na akong naghihintay sa gilid nitong daan. Panay tingin ako sa suot kong relos upang tingnan ang oras. Sa puntong ito ay alas otso na ng gabi at lagpas sampung minuto na mula sa napag-usapang oras na may susundo sa akin na sasakyan. I can feel the cold breezes of air touching my skin. I wear a coat but that is not enough to cover my entire upper body and that causes me to freeze from coldness. I put my sights farther from usual. Halatang unti-unti nang lumalim itong gabi. Madilim na ang paligid at unti—unti na ring dumalang ang mga sasakyang dumadaan sa malawak na karsada. Napayakap ako sa aking balikat lalo pa at matinding lamig ang dala ng bugso ng hangin. When will he come? Panay tingin rin ako sa aking paligid. May mga taong nakakapansin sa akin but I pretty know that none of them knows me. I am in the middle of the city where too far from my home. Alam kong walang sino man ang nakakila sa akin dito. Wala dapat na sino man ang makakilala sa akin… Hindi ko na pinansin pa ang mga taong minsan ay nadadapuan ako ng tingin. Well, I know some of them thinks of what I am thinking right know. Pero kailangan kong lunukin at pilit na itago ang kaisipan kongi yon. Well, just tonight. Pinapangako kong ito ang una at ang magiging huling pagkakataon na gawin ito. I don’t have any choice though. Wala na akong ibang matakbuhan pa kung hindi ito lang… Ilang segundo pa ang lumipas at kaagad ko na ring namataan ang isang sasakyang papalapit sa akin ngayon. Isa itong van at malaki ang kutob kong ito na iyon. Siya na ba ito? Standing in front of the van approaching towards me is like a last minute of me thinking if there’s still a chance to say no and withdraw my decision I made earlier. Pero parang buo na yata ang isipan ko… buo na ang desisyon ko. But just once. Ngayon lang at hinding-hindi na ako papayag na maulit pa ito. Kasabay ng paghugot ko ng malaim na hininga ay ang paghinto nitong van sa aking harapan. Parang dumoble ang lamig na nararamdaman ko kanina. Ang lamig na may halong kaba at pagkabahala. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari pagkatapos ng gabing ito. Well one thing I only know and that is to save my problem, at least. Napatingin pa ako sa paligid upang masigurong walang taong nakatingin sa kinaroroonan ko at nang malamang wala ay saka ko na binuksan itong pinto saka tuluyan nang pumasok sa loob. Ang malamig na temperatura ng sasakyan ang bumungad sa akin. Unang bumungad sa aking paningin ang isang lalaking driver na hindi man lang nagpakita sa akin. He seems like in oldies. I know this isn’t him. Ang lalaking kausap ko sa telepono kanina ay binata ang boses. “Ilang oras bago tayo makakarating sa sinasabing mansion?” tanong ko nang magsimula nang umusad ang sasakyan. I tried to make my voice as normal as usual to hide the nervousness I am feeling right now. “Wala pang isang oras ay nandoon na tayo, ma’am. Relax ka lang diyan at ihanda mo ang iyong sarili. Paniguradong hindi mo makakayang labanan ang boss ko ngayong gabi.” Wika nito na parang may halong sarkastiko at pagbabantang tunog. Hindi ko man tanaw ang kaniyang mukha but I can clearly see his face covered with a devilish smile. Pilit kong itago ang ilang na nararamdam ko ngayon. Ganito ba talaga ito? Normal lang ba ang nararamdaman ko ngayon sa tulad kong first timer? Hindi na ako nag-abala pang sagutin ang sinabi niyang iyon sa halip ay binaling ko na lamang ang aking paningin sa dinadaan namin. Pansin ko pa ang unti-unting pagbabago ng lugar at mula sa mga gusali ay unti-unting napapalitan ng naglalakihang puno itong paligid. Though the streets still covered with lights kaya hindi madilim at malinaw ko pa rin na makikita ang daan. Mansion ang pupuntahan namin kaya paniguradong talagang nasa gitna ito ng kagubatan. If feels like we’re heading in the castle. “Ito,” mula sa pagmamasid sa paligid ay ibinaling ko ang aking paningin sa harapan kung saan galing ang boses ng driver. Bumungad sa aking paningin ang isang card na bago pa lamang sa aking paningin. It is not the usual card. “Para saan ito?” tanong ko habang nakatingin sa isang bagay na hawak ko ngayon. Kasing laki ito ng mga credit at debit card but I am pretty sure that it is not the same purpose as the card that I am thinking. “Hindi mo na kailangang malaman. Magagamit mo iyan mamaya at malalaman mo rin ang halaga niyan mamaya.” Mabilis nitong sambit sa akin dahilan upang umangat ang aking kilay Madiin kong pinagmamasdan ang card na nasa aking mga kamay. I tilt it, rotate and read every detail. I cannot see any person’s name there nor any personal details. Para lang itong isang calling card. May ganito pala? Saglit lang ay kaagad rin na huminto ang sasakyan. Unang bumungad sa aking paningin ay ang matayog na pader. Ilang segundo lamang kaming nakahinto at kasabay ng pagbukas ng malaking gate ay ang pagpapatuloy sa pagtakbo ng kotse. Kasunod bumungad sa akin ang isang imaheng nakakakuha sa aking atensyon. Kung hindi ako nagkakamali ay ito ang imahe ni kupido at hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin nito at kung bakit iyon ang unang bubungad sa mga taong papasok sa mansion na ito. Marami pa ang umagaw sa aking atensyon habang tumatkabo ang kotse; ang fountain, mga statuwa at marami pang iba. Well, typically like a castle… Ilang saglit pa at tuluyan na ring huminto itong sasakyan. Hindi na ako nagpaligoy—ligoy pa at kaagad na rin akong lumabas. Nang mapansin ang pag-alis ng sasakyanng naghatid sa akin ay nagsimula na rin akong humakbang sa nag-iisang daan na nasa aking harapan na alam kong patungo ito sa loob nitong mansion. Seriously? Para akong isang ibon na bigla na lang bumagsak sa malawak at tahimik na mansion na ito. Hindi ko alam kung ano ang susunod na gagawin. Itutuloy ko pa bai to? Unang bumungad sa akin ay ang dalawang lalaking nakaabang sa isang malaking pinto. “Nasaan ang imbitasyon mo?” tanong nito sa akin at wala na akong ibang maisip na bagay na tanging tunutukoy nila kung hindi ang tanging card na hawak—hawak ko, wala namang ibang binigay sa akin kanina kung hindi ito lang. Pinakita ko iyon sa kanila at nang tuluyan nila iyong natingnan ay saka ako sinuyo—mula ulo hanggang paa ay wala silang pinalampas na animo’y sinisiguro nilang wala akong dalang bagay na makakasira sa loob nitong mansion. It seems like they have a strong security here. Ano bang klaseng tao ang nakatira rito? Isang diyos? Isang miyembro ng gobyerno? Tuluyan na rin akong nakapasok sa loob. Ang malawak na tanggapan ang unang bumungad sa akin. Sa dulo ay makikita ko ang reception at doon na lamang ako dumiretso. A girl in here uniform welcomed me. “Where’s your invitation card Miss?” ang kaparehong tanong ng dalawang lalaking nakabantay sa pintuan kanina. Ganito ba kahalaga ang invitation card na ito? Parang daig pa nito ang black card. Tulad ng ginawa ko ay pinakita ko ang tanging card na hawak ko ngayon. Tiningnan nila iyon saka bumaling sa monitor at may kung anong detalyeng tiningnan doon. She even swiped it once then I heard a short beep from it. “Access granted. Just wait for a while Miss. A room boy will come and will lead you to room number 10.” Sambit nito sa akin. Napalunok ako ng sarili kong lawag. The lady in the reception leads me to a vacant sofa nears me kaya doon na rin ako umupo habang hinihintay ko ang lalaking tinutukoy niyang magdadala sa aking sa rom 10. Hindi ako mapakaling nililibot ang aking paningin sa malawak na ceiling. Habang pinapasyal ang aking paningin ay hindi ko maiwasang isipin kung ano ang posibleng mangayari mamaya. Well, ano pa nga ba, Amelia? What I mean is that, can I do it? Can I endure it? Kung hindi ko ba ito pagsisisihan sa huli? I couple of minutes had passed and I then saw a guy in his uniform heading towards me. Ngayon pa lang ay parang nagsisimula nang namumuo ang animo’y bato sa aking lalamunan. “Please, follow me,” he lead and point his hand forward. Sumunod ako sa lalaking ito. Sa elevator ang tungo namin. Sa napansin ko ay ang third floor button ang pinindot nito. Kaagad na ring gumalaw ang elevator at ilang saglit pa ay kaagad na rin itong nagbukas. Ang matatahimik na palapag ang unang bumungad sa akin. Wala akong ibang marinig kung hindi ang yapak lang ng aking paa sa matinding katahimikan nitong palapag. Huminto kami. Napatingin ako sa mataas na parte ng pinto nitong room na kinakaharap ko ngayon. “PRIVATE ROOM NUMBER 10” ang katatagang nakasulat doon. So, this is a private room, VIP room? “Enjoy your stay, Miss,” wika nito sa akin habang pumasyal ang tingin mula sa aking noo pababa sa aking paa. Sa tingin niya ay parang iniisip niya kung sigurado ba ako sa gagawin ko. Mula sa kaniyang mga mata ay para bang sinabi niyang pwede pa akong umtras at humingi ng tulong. But after a few seconds, the guy who leads me in this private room then completely disappeared from my vision. Naiwan akong mag-isang nakatayo sa harapan nitong pribadong silid. Walang pagdadalawang-isip kong kinatok at sinubukang buksan ang door knob nitong room. Hindi iyon nakalock kaya nang sinubukan kong ikutin ang handle ay kusang umusad ang pinto bilang senyales ng pagbukas nito. Unang bumungad sa akin ang madilim na imahe ng silid. Tanging ang lampshade lamang ang nagsisilbing ilaw na malapit lang sa kama. Napatingin ako sa malaking kama . Parang sobrang bagal kung makaproseso nitong aking utak. Unti-unting umangat ang aking paningin mula sa pinakadulo nitong kama papunta sa gitna nito. Kasunod na dumapo sa aking paningin ang imahe ng isang lalaking alam kong nakahubad ang pang-itaas na parte ng katawan- I am not sure if he’s already fully naked. I slowly move my sight from his lower abdomen up to his chest. Maskuladong-maskulado kung titingnan. Dahil sa limitadong ilaw mula sa lamp kaya madalas ay natatabunan ang ibang parte ng kaniyang katawan. But one thing I’m sure with—he has a masculine body. “You will stand there until midnight? You don’t even bother to move closer here,” a manly voice suddenly filled the empty room. Sa boses pa lang niya ay alam kong kanina pa siya ako hinihintay. Na para bang nakahanda na siya sa anumang mangayari ngayong gabi. Kaagad kong sinunod ng sinabi niya. Humakbang ako papalapit sa kama kung saan siya nakahiga. Umuga ang kama at ramdam ko ‘yon nang tuluyan na akong nakatungtong. Tanging pagyuko lamang ang nagagawa ko. Hindi ko alam kung ano ang susunod kong gagawin. Dahil sa kaunting ilaw ay pakiramdam ko ay magkalapit lang kami sa isa’t-isa. Ilang segundo pa ang lumipas ay parang nalaglag ang panga ko nang maramdaman ko ang mainit na kamay niyang unti-unting hinahaplos ang bandang likuran ko. Sa mga haplos niya ay para bang hinihila niya ako papalapit sa nagliliyab na apoy. “There’s only two of us here so there’s no reason for you to be shy,” napapikit ako nang muli kong marinig ang kaniyang boses mula sa aking likuran. I know he’s an inch away from me as I can clearly feel his breath from his words. Mula sa aking balikat ay uti-unti niyang binaba ang kaniyang haplos hanggang sa makarating ito sa aking baywang. “Don’t worry, things will be more fun and exciting later,” he pauses and then continues to caress until he reaches my lower thigh. “Let me first create the heat for the burning flame, baby.” Wala na akong magawa pa kung hindi ang tanging pagpikit lang. Lalo na ngayong unti-unti na niya akong hinawakan at binaling paharap sa kaniya. Emilia, trabaho lang ‘to… Just do your job and leave with ease…