“ครับ คุณคิน” ดลรวีรับคำสั่ง รู้สึกโล่งใจที่เจ้านายเตรียมรุกเสียที
ราชาวดีเดินทอดน่องลากกระเป๋าของตัวเองไปตามหาดทราย เธอก้มหน้าก้มตาเดินจนมีมือของใครบางคนเอาผ้ามาปิดจมูกเอาไว้ แล้วสติของเธอก็ดับวูบลงทันที เธอจำได้ว่ามีแรงดิ้นแค่นิดเดียว... นิดเดียวเท่านั้น
สมองอันรางเลือนบอกให้เธอร้องขอชีวิต น่าแปลกที่ในห้วงความรู้สึกเธอกำลังนึกถึงภาคิน เขาอาจจะมาช่วยเหลือเธอทันเวลา แต่ทุกอย่างก็มืดสนิทไม่รับรู้อะไรอีก
บทส่งท้าย
“วดีตื่นแล้วเหรอครับ หิวหรือเปล่า พี่ทำข้าวต้มทะเลเอาไว้ให้นะ” เขาดึงมือนิ่มของเธอไปกุมเอาไว้ กระซิบลงมาถามคนที่เพิ่งงัวเงียตื่น
“พี่คินจับวดีมาเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม มองเขาไม่วางตา เขาดูแปลกตาไปเยอะ ทั้งผอมทั้งคล้ำลงไปอย่างน่าใจหาย
“ไม่ได้เรียกว่าจับ แต่น่าจะเรียกว่าฉุด” ภาคินเห็นสีหน้าของภรรยาก็ลดอาการเคร่งเครี
