ผมกินข้าวผัดไปเพียงครึ่งจาน จากนั้นก็สั่งเบียร์มาเพิ่มอีกกระป๋อง เมื่อเหลือบมองไปยังโต๊ะที่ชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่คนนั้นนั่งอยู่... ก็พบว่าเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมเหมือนรูปปั้น หากแต่สายตาก็ยังคงมองมาที่ผม
สายตาซ่อนเร้นความเร่าร้อนของเขาที่จ้องมองมาอย่างมีนัยสำคัญ ทำให้ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง พอจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรกับผู้ชายที่เดินทางมาเที่ยวคนเดียวอย่างผม
ผมคว้าเบียร์ขึ้นดื่มเพื่อกลบเกลื่อนอาการตื่นเต้น ทำทีเป็นไม่สนใจ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่ย่างก้าวเข้ามาในร้าน
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมที่ดังขึ้นก็ทำเอาผมสะดุ้ง แอนนาโทรมา ผมรีบกดรับพร้อมๆ กับนึกในใจว่ายังไงก็จะไม่บอกความจริงเด็ดขาดว่าตอนนี้ผมอยู่ชะอำ
“พี่เอกอยู่ไหนคะ”
แอนนาถามมาจากต้นสาย เธอเรียกผมว่า ‘เอก’ จนติดปาก ชื่อจริงของผมคือเอกพล
“เอ่อ... พี่มาบ้านแม่จ้ะ”
ผมรีบโกหก บ้าน
