EP.44
เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องทำให้คนที่นอนหลับฝันหวานตลอดทั้งค่ำคืนสะดุ้งตื่น ปั้นหยาชูมือขึ้นเหนือศีรษะ บิดไปมาด้วยความเมื่อยขบ ก่อนจะรีบขานไป
“แป๊บนะคะ”
เท้าแบบบางรีบก้าวลงจากเตียง แสงตะวันที่สาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง ทำให้รู้ว่าวันนี้ตัวเองตื่นสายในรอบหลายปีเลยทีเดียว
มือเล็กดึงบานประตูเปิดออก ก่อนจะพบว่าคนที่มาปลุกตนเองคือแม็กซิมัส
“คุณแม็ก...”
“อรุณสวัสดิ์ปั้นหยา ฉันเอาผ้ากับหมอนมาคืน”
หล่อนรับหมอนกับผ้าห่มมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นตุ่มสีแดงเต็มใบหน้าของแม็กซิมัสไปหมด และพอเลื่อนสายตามองลงมายังเนื้อตัวของเขา ก็พบว่ามีตุ่มสีแดงที่เกิดจากยุงกัดไม่ต่างจากใบหน้าเลย
“โอ้โห ยากันยุงไม่ได้ช่วยอะไรเลยเหรอคะเนี่ย”
หล่อนทิ้งหมอนกับผ้าห่มลงกับพื้นโดยอัตโนมัติ และก้าวเข้ามาหยุดใกล้เขามากขึ้น มือเล็กลูบตุ่มแดงที่ต้นแขนกำยำเบาๆ ความเป็นห่ว
