เม่ยเหนียงและเหม่ยฮัวกลับมาหยางหมิงกงต่างนั่งหัวเราะกัน จนหลิวเซียวที่ก้าวเดินออกมาจากห้องพระบรรทม ต้องใช้นิ้วชี้นาบที่ริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงดัง
“อย่าเอะอะ กงจู่พึ่งหลับ กว่าข้าจะพาพระนางหลับได้ในแต่ล่ะคืนที่ไม่มีหวางโฮ่ว กงจู่บรรทมยากแค่ไหนพวกเจ้าก็รู้”
เมื่อหลิวเซียวกล่าวเช่นนี้ ทำให้พวกนางเม้มริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงดัง เมื่อพวกนางเงียบลงหลิวเซียวจึงเอ่ยถาม
“งานที่หวางโฮ่วสั่งได้ความว่าอย่างไร”
“นี่ข้าจะเล่าให้ฟัง อิ๋งฟูเหรินเมื่อเห็นข้าในชุดเขียว นางตกใจอย่างมาก อีกทั้งให้สมจริงขึ้นหน่อยข้าจึงดัดเสียงให้เหมือนสุรเสียงของหลิวฟูเหริน นางเองตกใจไม่น้อย อีกทั้งข้าเอาเลือดหมูทาตัว ดูสิกลิ่นยังหึ่งอยู่เลย” เหม่ยฮัวเอ่ยขึ้น แล้วดูผ้าของตน แล้วเบะปากด้วยความรังเกียจ
“นี่ข้าเองก็ให้ขันทีตำหนักเราไปช่วยเพิ่มให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น ให้ขันทีใช้เชือกงัดหน้าต่างเปิดปิด”
“พวกเจ้าดูงิ้วมากไปหรือเปล่า
