“โอ้ย…ข้าเจ็บ…ข้าเจ็บ…” สุรเสียงของหวางโฮ่งดังขึ้นจากห้องประสูติ ที่สร้างขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ตอนนี้ร่วมสิบเดือนจึงปวด
“รอสักครู่นะเพคะ หากหม่อมฉันให้เบ่ง ค่อยเบ่ง หวางโฮ่งพระองค์อย่าร้องนานนัก เดี๋ยวจะไม่มีแรงเบ่ง” หมอหลวงกล่าว
“ข้าไม่ไหวแล้ว…ข้าเจ็บ…โอ้ย…”
ด้านนอกของหน้าห้องประสูติ ต้าหวางทรงย่างพระบาทไปมาด้วยความร้อนพระท้ย เหตุใดมีแต่เสียงกรีดร้องจากหวางโฮ่ว พระองค์หมายพระทัยจะเสด็จเข้าไป ตั้งแต่นางร้องครั้งแรก แต่พวกเหล่าขันทีหย่งเยี่ย จ้าวเสิ่นและไป๋เฉียงปราบไว้ไม่ให้พระองค์ทรงเสด็จเข้าไปด้านใน แต่กระนั้นสุรเสียงของหวางโฮ่วดังเป็นระยะ ทำให้พระองค์ร้อนรุ่มพระทัยยิ่งนักกว่าเดิม
“คราวหน้าข้าท้องเองได้ ข้าจะท้องแทนนาง” พระสุรเสียงที่ตรัสออกมานั้น มีแต่ความกังวลในพระหทัย
“ต้าหวางทรงคลาดไว้อยากได้อ๋อง หรือกงจู่” ไป๋เฉียงถามขึ้น อยากให้ทรงคลายกังวลลงมาบ้าง ทั้งที่ตนก็กังวลไม่น้อยเม่ย
