When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“พี่ลูกตาลมาแล้ว” น้องน้ำหวานเรียกหาหมอสาวอย่างดีใจเมื่อได้เห็น ตติยาภาเดินเข้ามาที่ห้องพักของตน... บิดาของเด็กหญิงที่เฝ้าอยู่ก็ยิ้มต้อนรับหมอสาวคนสวยเช่นกัน... เพราะอยู่ด้วยกันมาพักหนึ่งตติยาภาจึงสนิทกับคนในครอบครัวนี้ตามประสาคนที่เข้ากับคนง่าย... เธอยิ้มทักทายพ่อเด็กก่อนจะเดินไปหยิกแก้มน้องน้ำหวานเบาๆ “พี่ชื่อตาลเฉยๆ จ้า... ทำไมชอบเติมคำว่าลูกให้พี่จัง” “ก็ชื่อสองพยางค์มันน่ารักกว่านี่คะ” “จริงเหรอคะ... งั้นพี่ยอมให้น้ำหวานเรียกคนเดียวแล้วกันนะ พี่จะได้น่ารัก” “ไม่ให้พ่อของน้ำหวานเรียกด้วยคนเหรอครับคุณตาล... อย่าแยกผมออกจากวงสิครับ” “เปล่าแยกนะคะ มันเรื่องของเด็กๆ” ตติยาภาบอกแล้วหัวเราะ “เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะสองคนนี้ มันน่าจับไปอยู่ด้วยกันจริงๆ นะเนี่ย” “คุณพ่ออยู่คนเดียวไปเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้ำหวานอยู่กับพี่ตาล” “โอ... คุณตาลดูสิครับ... รู้จักกับคุณได้แป๊บเดียวจะแปรพั