พี่ไคเป็นแฟนเก่า NC20+

EP:02 เป็นแฟนกัน

....เวลาต่อมา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เราสองคนนั้นสนิทกันไวมาก ในเพียงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น ปกติแตงกวาไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ พอสนิทกันก็ได้คุยกันมากขึ้น ความสัมพันธ์มันดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้เป็นแฟนกัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรหรอก เพราะแฟนคนที่ผ่านๆ มาของเธอก็ไม่ได้คบกันนานขนาดนั้นเลย คุยกันผ่านมือถือ พอถึงจุดนึงที่เบื่อกันแล้วก็บอกเลิกกัน ทุกอย่างจบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์กับเขาในครั้งนี้ มันจะเหมือนที่ผ่านมาอีกหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ ทั้งสองคบกันเงียบๆ และคุยกันผ่านโทรศัพท์มือถือซะมากกว่า

คลิ๊ก... คลิ๊ก... คลิ๊ก...

เสียงข้อความดังขึ้นรัวๆ แต่เธอกำลังวุ่นวายกับงานที่ล้นมืออยู่เลยไม่ได้หยิบขึ้นมาเปิดอ่าน แต่ก็ไม่ต้องเดาหรอกว่าเป็นข้อความจากใคร

"ข้อความดังเชียว มีธุระอะไรหรือเปล่าลูก"

"ไม่มีหรอกจ้ะแม่ เดี๋ยวค่อยตอบก็ได้จ้ะ เสร็จงานก่อน"

"ไม่คิดอยากจะออกไปทำงานของตัวเองบ้างหรือไงหืม?"

"ถ้าแตงไปใครจะช่วยแม่ขายของ ถึงร้านจะไม่ได้ใหญ่แต่ก็ลูกค้าเยอะ ไหนจะลูกค้าที่สั่งของให้ไปส่งอีก ไหนจะร้านขายผักอีก ทำคนเดียวเหนื่อยแย่เลย" ถ้าขาดเธอไปคนนึงแม่ของเธอก็ต้องทำงานคนเดียว เพราะไม่ได้มีพ่อ หรือมีผู้ช่วยที่ไหน

"แม่ว่าจะหาจ้างลูกจ้างสักคนด้วย เราคิดว่าไง"

"แบบนั้นก็ดีนะแม่ แต่จะหาจากไหน ใครมันจะไว้ใจได้นอกจากตัวเราเอง" เธอเห็นด้วยกับการที่แม่ของเธอนั้นจะหาลูกจ้างมาช่วยผ่อนแรงในการทำงาน แต่ก็หนักใจเพราะไม่รู้ว่าจะหาใครมาเป็นผู้ช่วยเนี่ยแหละ

"เอาน่า เราก็ดูไปเรื่อยๆ ก่อน"

แตงกวาก็ไม่ได้อยากจะขัดหรอก เพราะเธอนั้นเคยพูดเรื่องนี้ไว้แล้วกับแม่ เพราะลูกค้าเยอะการได้มีลูกจ้างสักคนสองคนมันจะได้ช่วยแบ่งเบางานที่ล้นมืออยู่ทุกวัน แต่จะหาจากไหนได้ล่ะ นี่ก็ยังไม่เห็นใครที่จะไว้ใจได้เลย

**********************

...เวลาต่อมา

"เฮ้อ..."

"เป็นอะไรไป ถอนหายใจนับครั้งได้แล้วนะ ไม่สบายเหรอ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนข้างๆ เพราะเห็นว่าเธอนั้นนั่งถอนหายใจอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย

"เปล่าหรอก"

"มีเรื่องอะไรหนักใจล่ะ ถ้าไม่ใช่ความลับก็ระบายให้พี่ฟังได้นะ"

"เฮ้อ...~ มันไม่ใช่ความลับหรอก แม่ฉันกำลังหาลูกจ้างน่ะ ฉันแค่หนักใจเพราะไม่รู้จะหาใครดี"

"ทำไมล่ะ เราจะไปอยู่ที่อื่นเหรอ?"

"เปล่า งานที่ร้านมันเยอะ ต่อให้ทำกันสองคนก็ยังเยอะอยู่ดี ฉันคุยกับแม่เรื่องให้แม่หาลูกจ้างมาสักพักแล้วล่ะ แต่มันก็ยังหาไม่ได้สักที คนงานก็หาง่ายนะ แต่จะไว้ใจได้มั้ยมันก็อีกเรื่อง เนี่ยแหละที่ฉันหนักใจ"

"งั้นรับพี่ทำงานได้นะ ค่าแรงไม่เกี่ยง"

"บ้า! ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน พี่เองก็ต้องทำงานของพี่ เราสองคนน่ะไม่ต้องอยู่ใกล้กันดีสุดแล้ว"

"ทำไมล่ะ?"

"ไม่รู้"

เธอพูดอย่างเขินอาย มันบอกความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ตั้งแต่ที่เธอมีแฟนเขาเป็นคนแรกที่นัดเจอด้วยกันบ่อยๆ แถมพูดคุยกันเยอะด้วย ทุกวันหลังปิดร้าน ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอและเขาจะนัดเจอกันที่สันเขื่อนตามประสาวัยรุ่นทั่วไป นั่งเล่นลมเย็นๆ ช่วงโพล้เพล้บรรยากาศดีไม่น้อยเลย

แต่ถามว่ารักไหม เธอไม่สามารถให้คำตอบกับคำๆ นี้ได้ รักคืออะไรล่ะ? แต่เดี๋ยวสักวันเธอก็คงให้คำตอบกับคำๆ นี้ได้เอง เพราะกับเขาเธอก็แค่คบผ่านๆ เหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา

แต่ทว่าเขากลับแตกต่างจากคนอื่น เพราะการกระทำของเขานั้นมันเหมือนคนที่มีความหวัง และจริงจังกับการคบกันแบบนี้ ซึ่งเธอไม่เคยเจอ และก็ไม่รู้ว่าต้องรับมือยังไง

ถ้าเกิดว่าเขาจริงจังกับเธอถึงขั้นอยากจะแต่งงานด้วย อยากพาไปเจอพ่อกับแม่ เธอควรจะต้องทำตัวยังไง พ่อแม่ของเขาจะรับตัวเธอได้หรือเปล่า เพราะเธอก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร หนำซ้ำครอบครัวก็ไม่ได้ร่ำรวยอีกต่างหาก ก็แค่แม่ค้าในตลาดนัด

"เอางี้มั้ย เดี๋ยวตอนเย็นทุกเย็น พี่แวะไปช่วยเก็บร้าน" ไคโรพูดแทรกความเงียบขึ้นมา

"อย่าว่างั้นว่างี้เลยนะพี่ ฉันยังไม่เคยบอกแม่เลยว่าฉันมีแฟน ว่าฉันกำลังคบกับพี่"

"......" เขาหันมองหน้าของเธอ อันที่จริงความสัมพันธ์ของเธอและเขาก็แทบจะไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ

"ไม่ใช่เพราะว่าพี่ไม่ดีหรอกนะ ปกติฉันมีแฟนก็ไม่ได้บอกแม่อยู่แล้ว ที่ผ่านมาคบกันไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำก็เลิกแล้ว ฉันไม่รู้จะบอกแม่ยังไง"

"แม่ของเราหวงเราเหรอ?"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่ แต่แม่ฉันก็เป็นคนที่จริงจังกับชีวิต แบบว่าใครจะเข้ามาเป็นลูกเขยก็ต้องจริงใจก่อน"

"อ๋อ..."

แม่ของเธอน่ะเป็นคนที่ใจดีมากๆ ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยถูกแม่ต่อว่าเลย ไม่ว่าจะทำอะไรแม่ของเธอจะสนับสนุนตลอด เรื่องการแต่งตัวแต่งหน้าแม่ของเธอก็ไม่เคยว่าเลยสักครั้ง และเธอก็มีแต่แม่มาตลอด ไม่มีพ่อเพราะไม่รู้ว่าเขาคือใครอยู่ที่ไหน แต่เธอก็ไม่ได้โหยหาเลยสักครั้ง เพราะแค่มีแม่เธอก็ไม่รู้สึกขาดอะไรแล้ว

"ขอบใจนะที่พี่คิดจะช่วย ไว้ฉันบอกแม่ก่อนละกัน" เธอมองคนข้างๆ แล้วก็ยิ้มให้ ดูเขาก็ดีเลยนะ แบบนี้แหละที่เอาชนะใจเธอได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพราะเธอแพ้ผู้ชายแบบนี้ ผู้ชายที่พร้อมช่วยเหลือพร้อมอยู่ข้างๆ โดยที่เราไม่ได้ร้องขอ

"ครับ"

"วันนี้ไม่วิ่งหรือไง ไม่ขึ้นชกอีกเหรอ?"

"ตอนนี้ยังหรอก ไม่มีไฟต์ชกพี่ก็เลยสบายๆ"

"คิดไงมาเป็นนักมวย ไม่กลัวเจ็บตัวเหรอ?"

"ไม่หรอก พี่ชอบน่ะก็เลยมาเป็น"

จะว่าไปเธอเองก็ชอบหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เหมือนกันนี่นา บ่อยด้วยนะที่มีเรื่องกับคนอื่นเนี่ย แต่ก็ไม่เห็นจะกลัวเรื่องเจ็บตัวเลย เพราะตอนนั้นคิดแค่ว่าไม่ชอบให้ใครมารังแก ไม่ได้เอาคืนเดี๋ยวนั้นสักวันมาเจออีกต้องทบต้นทบดอกให้จบ เธอเป็นแบบนี้มานานแล้ว และด้วยนิสัยที่ไม่ชอบคบใครเธอเลยไม่มีเพื่อน ส่วนมากมีแต่ศัตรูมากกว่า

"ค่ำแล้วนะ จะกลับยัง"

"อืม พี่ล่ะกลับยังไง"

"เดินกลับไง"

"เดี๋ยวแวะไปส่งละกัน"

"ไม่เป็นไร แยกกันตรงทางแยกเหมือนเดิมนั่นแหละ แวะเข้าไปส่งพี่แล้วเราก็ต้องกลับออกมาคนเดียวมันอันตราย"

"ก็ได้"

อยากไปส่งเพราะหวังดีต่างหาก เห็นมันค่ำแล้วจะเดินกลับคนเดียวแถมไม่มีไฟมาอีกมันก็อันตรายเหมือนกัน แต่เขาเป็นนักมวยนี่ คงจะเอาตัวรอดได้ดีกว่าเธอเลยล่ะ

ทางแยก...

"กลับบ้านดีๆ ล่ะ ถึงแล้วส่งข้อความหาพี่ด้วย จะได้รู้ว่าปลอดภัย"

"อื้ม พี่เองก็กลับดีๆ ล่ะ"

"ครับ"

แตงกวาขี่รถกลับบ้านเหมือนอย่างเคย พอถึงบ้านก็รีบส่งข้อความบอกไคโร จากนั้นก็จัดการทำธุระส่วนตัวของตัวเอง เตรียมตัวที่จะเข้านอนเพราะชีวิตของเธอมันวนลูปอยู่แค่นี้เอง

ก๊อกๆๆๆ

"แตงกวา"

"แตงไม่ได้ล็อคจ้ะ เข้ามาได้เลย"

"แม่แบ่งกับข้าวไว้ให้ ไม่กินข้าวหรือไง"

"ไม่ค่อยหิวจ้ะแม่ ไว้เดี๋ยวแตงไปเก็บเข้าตู้เอง แม่นอนเถอะ"

"หายไปไหนมา กลับบ้านค่ำเลย"

"ไป...เจอคนรู้จักมาจ้ะ" ไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกัน เขาเป็นแฟนก็จริงแต่ถ้าจะให้บอกแม่เลยก็ยังไงๆ อยู่ เธอยังไม่ได้เตรียมตัวที่จะตั้งรับกับคำถามของแม่เลย

"แฟน?"

"เอ่อ...มะ แม่ไปนอนดีกว่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก"

"แตง..."

"แม่อ่า ไว้ค่อยคุยกันนะ นะๆๆๆ"

"....." แม่ของเธอก็อยากรู้แหละ ยิ่งเห็นลูกสาวมีท่าทีออกอาการแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่เลย เธอมีเรื่องปิดบังอยู่แน่ๆ และก็คงไม่พ้นสิ่งที่กำลังสงสัยด้วย คนเป็นแม่อาบน้ำร้อนมาก่อน แถมรู้จักลูกสาวตัวเองเป็นอย่างดี อาการออกขนาดนี้ทำไมจะไม่รู้กันล่ะ

แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ แตงกวาก็คงเอาเรื่องนี้มาบอกเองนั่นแหละ เธอโตขนาดนี้แล้วไม่ใช่เรื่องที่จะไปบังคับหรือวุ่นวายอะไรได้อีก

"มีพิรุธนะเรา"

"แม่อ่า ไม่เอาสิแม่ อย่ามองแตงแบบนั้น มันไม่มีอะไรจริงๆ"

"ถึงเวลานั้นต้องพาลูกเขยมาแนะนำให้แม่รู้จักนะเข้าใจมั้ย?"

"มะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละแม่ ไปนอนเถอะนะ ฝันดีนะจ๊ะแม่"

"ก็ได้ๆ"

เพราะที่ผ่านมาเธอมีแฟนและไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง แม่ของเธอก็เลยไม่รู้ว่าเธอนั้นมีแฟน แต่พอมาคบกับเขาเนี่ยแหละเลยถูกสงสัยเพราะออกบ้านบ่อยแล้วก็กลับมืดค่ำทุกวันเลยด้วย