ก้านแก้วไม่ได้ตอบข้อความเอาแต่ใจของภัทรดนัยอีก หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือหย่อนลงไปในลิ้นชักโต๊ะ และทำงานต่อทันที
ในขณะที่ก้านแก้วกำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน ภัทรดนัยกลับกำลังรู้สึกไม่สบอารมณ์เหลือเกิน
“ท่านประธานคะ อาหารที่ท่านประธานลิสราย ชื่อมา กิ่งสั่งให้เรียบร้อยแล้วนะคะ อาหารจะมาส่งตอน...”
ภัทรดนัยไม่รอให้เลขาหน้าห้องของตัวเองพูดจบ เขายกมือขึ้นเบรกทันควัน
“บอกให้เขาเอาอาหารพวกนั้นไปส่งให้เด็กกำพร้าที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องส่งมาที่นี่แล้ว”
“อะไร... นะคะท่านประธาน...”
“คุณหูไม่ดีหรือไง คุณกิ่ง ผมบอกว่าไม่ต้องการอาหารแล้ว เอาไปส่งที่มูลนิธิเด็กกำพร้าหรืออะไรก็ได้ ตามแต่คุณสะดวกเลย”
“แต่อาหารพวกนั้น แพงมากเลยนะคะ แล้วก็หลายอย่างมากๆ ด้วย”
“ทำตามที่ผมบอก และไม่ต้องถามเซ้าซี้ด้วย”
ชายหนุ่มเค้นเสียงหงุดหงิดใส่เลขาหน้าของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องทำงานของตัวเองทันที
เขาหายเข้ามาในห้อ
