พันธะร้ายนายหัวกาวี

ตอแหล...2

เวลาผ่านไปสักพักเลยทีเดียว กว่าที่ดวงตาของเธอจะปรับรับกับแสงที่อยู่ในห้องได้ เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความประหลาดใจ ที่นี่ที่ไหน แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ หญิงสาวพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง ภาพจำครั้งสุดท้าย นั่นก็เธอกำลังทะเลาะกับผู้ชายสองคนอยู่ที่ลานม้าหินอ่อนหน้าคณะทันตแพทย์ที่เธอทำงานอยู่ แล้วตอนนี้เธอมาอยู่ที่ไหน หรือว่าพวกมันจับเธอมาเพื่อข่มขืน แล้วนี่พวกมันข่มขืนเธอไปหรือยัง ปรายฟ้าเริ่มสำรวจร่างกายของตนเอง แล้วก็พบว่าชุดเก่าของเธออยู่ครบ มันก็เลยทำให้เธอเบาใจขึ้นมาหน่อย

แต่พอจะเบาใจเท่านั้นแหล่ะ สายตาของเธอก็มองไปเห็นแววตาคมกริบที่จ้องมาที่เธออย่างไม่เป็นมิตร เขาคือใคร มาจ้องเธอแบบนี้ทำไม หรือว่าเขาคือคนที่จับเธอมา

“คุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หญิงสาวเอ่ยถามออกไปกลางๆ แม้ว่าในใจจะมองเขาไม่ดี แต่หากว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดแล้วเธอต้องการความช่วยเหลือจากเขา เขาอาจจะไม่ช่วยเธอก็ได้ นั่นทำให้เธอต้องพูดออกไปดีๆ อย่างที่เธอทำเมื่อสักครู่นี้

“ผมเป็นใครไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าที่นี่มีแค่ผู้หญิงร่านที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเท่านั้นที่เข้ามาอยู่ได้” กาวีเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น แววตาของเขา ที่มองมาที่เธอมันทำราวกับว่าเขาเกลียดเธอมาสิบชาติแล้วยังไงอย่างนั้น สิ่งที่เขาทำมันทำให้เธอไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก นี่มันอะไรกัน จับเธอมาทรมาน ทั้งที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ นี่มันเรื่องจริงหรือว่าความฝันกันแน่ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกินที่หัวใจของเธอแล้วสิ แต่คนอย่างปรายฟ้าไม่มีทางที่จะยอมรับในสิ่งที่ตนเองไม่ได้ทำแน่ๆ ต่อให้เธอกลัวแค่ไหน แต่เธอก็ต้องรู้ความจริงให้ได้ว่านี่มันเรื่องอะไร

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” หลังจากที่ตั้งสติได้ หญิงสาวก็เอ่ยถามออกไป แต่ทว่ายิ่งเธอพูดแบบนั้นแววตาของเขาก็ยิ่งวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจ นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาทำท่าทางเหมือนว่าเขาเกลียดเธอจนแทบจะฆ่าเธอได้

“อย่ามาตอแหล กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง แต่มาทำท่าทางใสซื่อเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ ผมบอกเลยนะว่าผมไม่มีทางโง่เชื่อคุณหรอกนะ ผู้หญิงอย่างคุณนี่มันโกหกจนเคยชิน ไม่รู้จักผิดชอบตัวดี บางทีคำว่าเลวมันอาจจะบรรยายความเป็นคุณได้ไม่หมด” ชายหนุ่มเอ่ยตะคอกหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ เธอคงจะโกหกจนเคยชินแล้วสินะ เธอถึงได้พูดออกมาหน้าไม่อาย ถ้าเขาไม่รู้ความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นเขาอาจจะโง่เชื่อเธอก็ได้ แต่เพราะเขารู้ความจริงทุกอย่าง เขาถึงเชื่อเธอไม่ลง แล้วก็รู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้เข้าไส้ตั้งแต่เห็นหน้า

“คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาว่าคนอื่นตอแหล” ปรายฟ้าตะคอกกลับด้วยความไม่พอใจ เขาที่มองเธอด้วยความเกลียดชังอย่างที่เธอไม่ทราบสาเหตุ เขาคงไม่มีทางช่วยเธอหรอก อย่าเสียเวลาไปพูดดีกับคนพาลอย่างเขาเลย