พันธะร้ายนายหัวกาวี

ตายทั้งเป็น...1

“ก็ลองออกไปสิ จะได้รู้ว่าฉันขู่เธอหรือเปล่า” ชายหนุ่มไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเปิดทางให้หญิงสาวเดิน ท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเขา มันทำให้เธอไม่กล้าที่จะหนีออกไปจากที่นี่ เพราะมันเสี่ยงมากจริงๆ เขาปล่อยเธอขนาดนั้น ข้างนอกต้องมีผู้ชายเยอะอย่างที่เขาบอกแน่ๆ แล้วถ้าที่นี่เป็นเกาะรังนกจริงๆ ก็ไม่ต้องสงสัยเลย เพราะคนงานที่นี่ส่วนใหญ่ต้องเป็นผู้ชายอยู่แล้ว การออกไปของเธอมันจะไม่คุ้มเอาน่ะสิ ถ้าเธอจะต้องตายจริงๆ ก็ขอตายอย่างไม่มีมลทิน

“เลวที่สุด” มันไม่มีคำไหนที่จะนิยามความเป็นเขาได้ดีกว่าคำนี้แล้ว ผู้ชายคนนี้คงเลวโดยสันดานจริงๆ ต่อให้เธอวิงวอนให้เขา ตรวจสอบความจริงแทบตาย เขาก็คงไม่มีทางตรวจสอบหรอก

“แล้วยังไง เลวกว่าฉันมันก็เธอน่ะแหล่ะ จะออกไปหรือว่าไม่ออกล่ะ ถ้าไม่ออกไป ฉันจะเป็นคนออกไปแล้วนะ” กาวียังเปิดทางให้หญิงสาวอย่างใจเย็น เขาเชื่อว่าใบหน้าของเธอที่แสดงออกตอนนี้มันบอกชัดถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างในใจ

“ถ้าคุณจะไม่ปล่อยฉันกลับไป งั้นคุณจะไปไหนก็ไป” ปรายฟ้าเอ่ยออกมาด้วยความเศร้าใจ ถ้าเขาไม่ปล่อยเธอไปแต่โดยดี เธอก็จะขออยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็ตายโดยไม่มีใครล่วงเกิน จะสงสารก็แต่บิดามารดาของเธอเท่านั้นแหล่ะ ที่อาจจะกำลังตามหาบุตรสาวอย่างเธออยู่

“ก็ยังดีที่ฉลาด” ว่าแล้วร่างสูงของเขาก็เดินจากไป ปล่อยหญิงสาวให้นั่งอยู่ตามลำพัง งานนี้ปรายฟ้ามองรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว ในห้องไม่มีอะไรเลย นอกจากน้ำเปล่าขวดหนึ่งเท่านั้น แต่โชคดีที่มีห้องน้ำ แต่เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่ไม่มีแม้แต่ผ้าห่มหรือว่าหมอนอย่างนั้นเหรอ มันโหดร้ายมากเลยนะ โหดร้ายเหลือเกิน เธอจะอยู่ยังไง ทำไมเธอต้องเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าร้องไห้ออกไปก็จะเสียน้ำตาเปล่าๆ ไม่ต้องไปเสียน้ำตากับมัน แค่ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีแค่นั้นพอ

ร่างบางนั่งกอดเข่าด้วยความเศร้าใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเขาต้องการอะไร แต่ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดหรือความทรมาน ตอนนี้เธอได้รับมันอย่างที่เขาต้องการแล้ว แต่เธอจะไม่มีทางวอนขออะไรจากเขาอีกแล้ว เพราะว่าเขาเชื่อไปแล้วว่าเธอทำให้น้องสาวเขาตาย ป่วยการเปล่าๆ ที่จะวิงวอนขอความเห็นใจจากคนแบบนี้

ปรายฟ้านั่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานเท่าใดก็ไม่รู้ ก่อนที่เสียงไขกุญแจจะดังขึ้น นาทีนี้หญิงสาวคิดไปแล้วว่าเป็นเขาที่กลับมาอีกรอบ แต่จะกลับมาด้วยเหตุผลอะไรเธอไม่แน่ใจเลยจริงๆ แต่ก็ผิดคาด เพราะคนที่เข้ามาคือผู้หญิงวัยกลางคน สายตาที่มองมาที่ปรายฟ้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คนที่นี่นี่มันยังไงกัน ไม่รู้จักแยกแยะจริงๆ เธอไม่พอใจเลยสักนิด