ตอนที่ 11
น่าหมั่นไส้ชะมัด
ฉันหันขวับไปจ้องหน้าผู้ชายคนนี้ตาเขม็งทันทีที่เห็นว่าภาพบนหน้าจอนั้นปรากฏเป็นรูปของฉันและเขาเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาจงใจเลือกรูปที่ฉันกำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งออกมาแต่งอย่างเคร่งเครียด
“แต่งรูปไง”
“คุณว่างนักหรอ! แล้วไปเอารูปฉันมาจากไหน”
“ถ่ายเอง”
“โรคจิตหรือไง”
“ทำไมต้องโรคจิต! พี่ถ่ายรูปเธอแถมเป็นตอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้ พี่ถือว่าได้ภาพช็อตเด็ดจากอดีตดาวคณะเลยนะ”
“ลบเลย! น่าเกลียด!”
“น่ารักดีออก! เรื่องไรจะลบพี่เก็บมาตั้งเจ็ดแปดปีเรื่องไรจะลบล่ะ”
“พี่จะลบเองหรือจะให้ฉันลบ”
“ไม่ลบ!” ฉันพุ่งตัวเข้าไปแย่งเมาส์จากมือของเขาทันทีที่เขาทำหน้ามึน และพี่เธียรเองก็ไม่ได้จะยอมให้ฉันนั้นแย่งมาได้ง่าย ๆ ทำให้เราสองคนยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่แบบนั้นนานหลายนาที จนไม่ได้เห็นเลยว่ามีบุคคลอื่นเดินเข้ามา
“ทำอะไรกันน่ะ..” ฉันตกใจเสียงที่ดังมาจากทางหน้าห้องจนต้องเด้
