วันต่อมา...
วันนี้ทั้งวันเจค็อบแทบจะไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในบ้านหลังนี้ เฌอแตมเลยพอจะหายใจหายคอได้บ้าง กระนั้นก็ยังมีเรื่องที่เธอคิดไม่ตก อีกเดี๋ยวอายุครรภ์ก็จะครบหนึ่งเดือนในไม่ช้า ถึงตอนนั้นเธอยังไม่รู้เลยว่าจะออกไปฝากท้องโดยที่ไม่ให้เขารู้ได้ยังไง แถมท้องยังโตขึ้นทุกวัน
"เฮ้อ นี่พวกคุณจะตามฉันไปถึงไหน" แค่จะเดินออกไปซื้อส้มตำหน้าปากซอยคนของเขายังตามติดเป็นโขยงอย่างกับจะยกพวกไปต่อยตีกับใครที่ไหน
"นายสั่งให้พวกเราตามคุณเฌอไปทุกที่ครับ"
"ฉันไม่หนีหรอกน่า เลิกตามสักที"
"..." ไม่มีใครขยับ ยืนกุมไข่หน้าสลอน
"เอาอย่างนี้ละกัน ฉันขอซื้ออิสระจากพวกคุณสักสองขั่วโมง อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา"
"..."
ท้ายที่สุดเฌอแตมต้องพาตัวเองกลับเข้ามาในห้องนอน เพราะที่นี่เป็นที่เดียวที่จะไม่มีใครตามเข้ามาได้
ร่างเล็กนอนถอนหายใจทิ้งบนเตียงกว้างจนเผลอหลับไป รู้สึกตัวตื่นก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้องรัวๆ
