“ข้าบอกท่านแล้วว่าท่านพี่ไม่ว่าง ฮูหยินโจวสงสัยอะไรหรือ” เต้าเฟยถามแล้วใช้แผนหญิงงามทำทีเป็นลูบต่างหูพวงระย้า ฮูหยินโจวเผลอมองตามมือขาวผ่องน้อยๆของนางที่ทำทีลูบไปตามลำคอระหง ดวงหน้าก็พลันเปลี่ยนสี ดวงตาเบิกกว้าง
รอยสีแดงจางๆเต็มลำคอนั่นคืออะไรกัน นางมองสำรวจลำคอขาวผ่องสลับใบหน้าน่ารักแต่ร้ายกาจนั่นแล้วไฟริษยาก็พุ่งสูงท่วมท้นตัว
“ข้ามีธุระด่วนอยากพูดคุยกับท่านแม่ทัพเดี๋ยวนี้”
เต้าเฟยยิ้มมุมปาก นางคงโกรธมากแต่ไม่ควรเสียมารยาทขึ้นเสียงกับนาง ได้... ในเมื่ออีกฝ่ายไร้มารยาทก่อนนางก็จะตอบกลับดุจเดียวกัน
“ไม่-ว่าง” นางเน้นคำ “ข้าบอกท่านแล้วอย่างไรล่ะ ท่านกลับไปเถอะฮูหยินโจวแล้วข้าจะบอกอะไรอีกอย่างนะ ถึงพรุ่งนี้ท่านมาอีก ท่านแม่ทัพก็ไม่ว่างพบ มะรืนก็ไม่ว่าง วันต่อไปก็ไม่ว่าง วันไหนๆก็ไม่ว่าง ท่านกลับจวนไปแล้วเลิกคิดถึงสามีของข้าจะง่ายกว่า ถ้าเหงามากควรจะไปหาเครื่องเซ่น”
“ฮูหยินลู่” คนถูกดัก
