พอเวลาผ่านไปสักพักฟรานติโน่ก็พาพิชชาภาออกมาจากห้องอาหาร แต่ก็ต้องอึ้งไปเมื่อเจอกับสายตาของคนทั้งร้านมองมาที่เขาและเธอ จนเขาต้องรีบพาพิชชาภาออกมาด้วยความอายเพราะเกิดมาเขายังไม่เคยรู้สึกอายแบบนี้มาก่อนเลย
“พิชว่าแล้วเชียว เพราะคุณคนเดียวเลย คุณฟราน” พิชชาภาพูดไปก็เข้าไปนั่งในรถที่มารับด้วยความโมโห เพราะตอนเดินออกมามีแต่คนมองเธอและฟรานติโน่ด้วยสายตาที่รู้ว่าเธอและเขาทำอะไรกันในนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย กริ้งๆ กริ้งๆ”ฟรานติโน่บอกไปก็มีสายโทรเข้ามาหาเขาซะก่อน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดู แล้วต้องถอนหายใจอย่างแรง เมื่อเห็นว่าเป็นว่าที่เจ้าสาวของเขาโทรมา เขาก็กดปิดเสียงไปเพราะไม่อยากจะคุย
“ทำไมไม่รับล่ะคะ อาจจะมีธุระด่วนก็ได้” พิชชาภามองฟรานติโน่กดปิดเสียงไปก็เอ่ยบอกกับเขา เผื่อคนที่โทรเข้ามาจะมีธุระสำคัญจะคุยกับเขา แต่พอพิชชาภามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นเป็นชื่อว่า “
