“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว!!~~ฉันไปนะ!! ไว้เจอกัน ขอตัวนะครับรุ่นพี่”
องศาหน้าจ๋อยไปนิด
“อืม!!แล้วเจอกันนะ”
แอลลี่ตอบกลับ องศาเดินออกไปแล้ว แต่คูเปอร์ยังมองตามไม่หยุด ก่อนหันมาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ
“หยุดคิดเลยค่ะ นั่นเพื่อนหนูนะ”
แอลลี่หันกลับมามองค้อนเขาทันที
“แล้วไง พี่หึงนะ”
แอลลี่ส่ายหัวแต่ยังยิ้มมุมปาก
“นู่นเพื่อนพี่รอแข่งแล้ว”
พอมองกลับไปที่สนาม แต่ละคนยืนเท้าเอวมองมาที่เขาอย่างเซ็งๆ แต่คนหน้ามึนไม่ได้สนใจอะไรเลย เดินโอบไหล่เธอหลวมๆกลับไปที่สนาม
“เรื่องมากนักเดี๋ยวพี่ลาออกเลย”
และยังไม่วายพึมพำเบาๆอีก
“หยุดบ่นเลย!!พี่นั่นแหละจะตามมาทำไม ”
เขาส่งเธอจนถึงม้านั่งถึงปล่อยมือออก แล้ววิ่งลงสนามไป ท่ามกลางเสียงบ่นของเพื่อนๆ
ปรี๊ดดดดดดดดดด!!!~~~~~~~~~~
เสียงนกหวีดพักครึ่งดังขึ้นในสนาม
คูเปอร์ถอดเสื้อพาดคอแล้วเดินตรงมาที่ม้านั่งข้างสนามที่แอลลี่นั่งอยู่ ท่ามกลางเสียงหอบเหนื่อยของนักกี
