คอนโดเวลาเกือบเที่ยงคืน
ไฟในห้องนั่งเล่นดับสนิท
แอลลี่ประตูเบาๆ พยายามไม่ให้มีเสียง
เธอคิดว่าเขาคงหลับไปแล้ว เพราะไฟห้องของเขาก็ดับเหมือนกัน
เธอถอดรองเท้าอย่างแผ่วเบา ค่อยๆย่องผ่านห้องรับแขก
แต่ทันทีที่สายตาเธอปรับเข้ากับความมืดได้
เพล้ง—!
เสียงกระป๋องเบียร์ที่เท้าเธอเตะกระเด็นดังขึ้น
เธอชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆก้มมองพื้น
กระป๋องเบียร์เปล่า เรียงรายเกลื่อนเต็มพื้น ไม่ต่ำกว่าสิบกระป๋อง
แล้วเสียงเย็นเยียบก็ดังขึ้นจากมุมมืดของโซฟา
“ไปไหนมา”
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
และพบว่าเขานั่งอยู่ในความมืด
มีเพียงแสงจากจอโทรทัศน์ที่เปิดค้างไว้ช่วยให้เห็นใบหน้าเขาแค่ครึ่งเดียว
คูเปอร์
ในสภาพที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
เสื้อยืดตัวหลวม กางเกงวอร์ม ผมยุ่งๆและดวงตาคมกริบที่มองมาแบบไม่กะพริบ
แต่ที่ทำให้เธอขนลุกคือ ความเงียบเย็นชาที่แผ่ออกมาจากเขา
“ถามว่าไปไหนมา”
เขาทวนคำอีกครั้ง คราวนี้เสียงช้ากว่าเ
