ยัยตัวแสบของนายวิศวะ

1 คู่กัด

“กินของคนอื่นแบบนี้ได้ไง! คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

แอลลี่ตะโกนลั่น ทันทีที่เห็นคูเปอร์พี่ชายนอกสายเลือด กำลังกินขนมที่เธอเพิ่งทำเสร็จไปทั้งชิ้นหน้าตาเฉย แถมยังไม่คิดจะขออนุญาตสักคำ

“นี่ ยัยแสบ ห้องก็ห้องฉัน ค่าน้ำค่าไฟเธอยังไม่เคยออกเลยนะ ขนมแค่นี้แบ่งไม่ได้หรือไง”

คูเปอร์ตอบพลางเคี้ยวตุ้ยๆอย่างสบายใจ

“ไม่ได้! เมื่อวานพี่ทำข้าวผัด ยังไม่แบ่งฉันเลยด้วยซ้ำ!”

แอลลี่พูดเสียงแข็ง ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเขาเร็วจี๋ มือเล็กพุ่งไปคว้าขนมในมือทันที

แต่เขากลับชูขนมขึ้นเหนือหัวอย่างง่ายดาย เธอถึงกับต้องเขย่งสุดตัว แต่ด้วยความสูงที่แตกต่างกันมาก ไม่ว่าจะเขย่งยังไงก็ไม่ถึงซักที

“แน่จริงก็เอาให้ได้สิ ยัยตัวแสบ ฮ่าๆๆ”

คูเปอร์หัวเราะอย่างสะใจ

ขณะที่แอลลี่หน้าเบ้ หัวฟัดหัวเหวี่ยงเต็มที่

“เอามานะพี่คูเปอร์! พี่มันนิสัยไม่ดี! คอยดูนะ ฉันจะฟ้องลุงปกป้องแน่!”

แอลลี่พูดอย่างไม่ยอม เอาลุงปกป้องมาขู่ ก็พ่อของเขานั่นแหละแต่ก็รักเธอมากไง ให้ท้ายเธอตลอด

“กลัวตายแหละ ”

พูดจบเขาก็เดินหนีหายเข้าห้องไป ทิ้งให้แอลลี่เจ็บใจมองจานขนมที่เขาเหลือให้เธอเพียงแค่ชิ้นเดียว

“เฮ้อ!!ต้องกัดกับเขาอีกนานแค่ไหน อดทนหน่อยนะแอลลี่ เดี๋ยวพี่ก็โต ”

เธอพูดอย่างท้อใจ นั่งกัดขนมชิ้นเดียวที่เหลืออย่างน่าสงสาร

แนะนำตัวละคร

แอลลี่ อัจฉราภรณ์ อายุ 19 ปี นักศึกษาบริหารปี 1

ลูกสาวคนโตของ พ่อลีโอ กับ แม่จูน เจ้าของเหมืองแร่ทองคำรายใหญ่ทางภาคเหนือ มีน้องสาว1คนคืออัลมอนด์

หญิงสาวหน้าตาสะสวยโดดเด่นแบบไม่ต้องพยายาม

ผิวขาวเนียนอมชมพูได้แม่มาเต็มๆ ดวงตากลมโตเปล่งประกายแววซน

จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบธรรมชาติ

เรือนผมยาวหยักโศกสลวยสีน้ำตาลเข้มคล้ายไหมแพร

รูปร่างสมส่วน สะโพกคอดเอวชัด ใส่อะไรก็สวย แต่ความซนความเอาแต่ใจเธอคือนัมเบอร์วัน

คูเปอร์ เมศเมฆิณทร์ อายุ21ปี นักศึกษาปี3คณะวิศวะ ลูกชายฝาแฝดคนน้องของพ่อปกป้องกับแม่ผ้าแพร ทายาทธุรกิจรับเหมารายใหญ่เบอร์ต้นๆของประเทศไทย แฝดพี่คือปอร์เช่ และยังมีพี่สาวอีก1คน นั่นก็คือพี่พิพิม

หนุ่มหล่อเจ้าของความสูงกว่า190ซม ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ดวงตานิ่งลึกชวนมอง คิ้วเข้มรับกับจมูกโด่งคมคาย ริมฝีปากหยักได้รูป ดูกวนๆ แต่ก็มีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้

1เดือนก่อน (ที่จ.เชียงใหม่)

“กรี๊ด!!!! ป๊าขา ม๊าขา หนูสอบติดมหาลัย xxx ที่กรุงเทพ!!!”

เสียงแหลมสูงของแอลลี่ดังลั่นทั่วบ้านในเช้าวันหยุด

ร่างบางในชุดอยู่บ้านวิ่งปรู๊ดลงจากบันได มือถือในมือยังเปิดค้าง ที่หน้าจอประกาศผลสอบผ่านอีเมล ที่มีชื่ออัจฉราภรณ์ชัดเจน

เธอพุ่งเข้ากอดลีโอผู้เป็นพ่อ ที่กำลังนั่งจิบกาแฟสบายๆอยู่หน้าทีวี

“ป๊า! หนูติด! หนูติดจริงๆด้วย ไม่ใช่สำรอง ไม่ใช่รอบพิเศษ ติดรอบแรกเลยนะ!กรี๊ด!!กรี๊ด!!”

ถ้วยกาแฟในมือแทบหลุด ลีโอสะดุ้งเฮือก แล้วหันไปมองลูกสาวที่ใบหน้าเปล่งประกายเต็มไปด้วยความดีใจ

แอลลี่ดีดดิ้นอยู่ตรงหน้าเหมือนเด็กที่ได้ของขวัญถูกใจที่สุดในโลก

จูนผู้เป็นแม่ที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวก็ถึงกับชะงัก

เมื่อได้ยินชื่อมหาวิทยาลัยที่ลูกสาวเอ่ย

“กรุงเทพเหรอลูก…”

เสียงของแม่อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันไปสบตากับพ่ออย่างเงียบๆ

ไม่ใช่พวกเขาไม่ดีใจ แต่กรุงเทพกับเชียงใหม่ มันไม่ใช่ระยะทางที่จะไปหากันได้ทุกวัน

“หนูติดคณะในฝันเลยนะม๊า! คณะที่รับแค่ไม่กี่คนจากทั่วประเทศ หนูดีใจมากจริงๆ โอ๊ย! หนูจะร้องไห้เลย”

เธอพูดทั้งน้ำตา ทั้งหัวเราะ ทั้งกอดป๊าแน่น

ลีโอยกมือขึ้นลูบผมลูกสาวเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเงียบๆ

“ป๊าดีใจกับลูกนะ แต่กรุงเทพมันไกลมากเลยนะลูก…”

“แอลลี่ ไม่ลองมองมหาลัยแถวเชียงใหม่ดูเหรอลูก ที่นี่ก็ดีไม่แพ้กันนะ”

เสียงม๊านุ่มนวลแต่แฝงด้วยความเป็นห่วงลึกๆ

แอลลี่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างไม่ยอมแพ้

“รู้ค่ะ แต่หนูโตแล้วน้า หนูดูแลตัวเองได้แน่นอน ป๊ากับม๊าไม่ต้องห่วงเลย หนูจะโทรหาเช้าเย็น วีดีโอคอลเห็นหน้ากันทุกวันยังได้เลย”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงดีใจสุดขีด แต่พอเห็นสีหน้าของป๊ากับม๊าก็รู้ได้ทันทีว่า

พวกเขาคงยังไม่อยากให้เธอจากบ้านไปไกลขนาดนั้น

“หนูไม่ได้ไปต่างประเทศนะคะ ไปแค่กรุงเทพเอง”

เธอรีบบอกพร้อมรอยยิ้มเหมือนจะปลอบใจ

ลีโอมองลูกสาว

เด็กผู้หญิงที่เคยร้องไห้ตามทุกครั้งตอนเขาไปทำงาน

วันนี้กลับพูดถึงการไปใช้ชีวิตคนเดียวในเมืองใหญ่ด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเต็มเปี่ยม

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

“ไม่ลองตัดสินใจใหม่ดูเหรอลูก ป๊าเป็นห่วงนะ…”

ตลอด18ปีที่ผ่านมา ลูกสาวยังไม่เคยห่างบ้านเลย ถ้าลูกอยากเที่ยวเขาก็พาไปตลอดไม่เคยขัด

“นั่นสิแอลลี่ เรียนที่เชียงใหม่ก็ได้ ไม่ต้องไปไกลเลย ที่นี่ก็มีมหาลัยดีๆตั้งหลายแห่ง”

จูนพูดเสริม ขณะสบตากับสามีอย่างคนเข้าใจความรู้สึกเดียวกัน

พ่อแม่ในวัยสี่สิบต้นๆ ยังไม่พร้อมจะปล่อยให้ลูกสาวคนโตต้องห่างอกเป็นครั้งแรก

แต่แอลลี่กลับยิ้มบางๆ และตอบด้วยเสียงหนักแน่นกว่าทุกที

“หนูคิดดีแล้วค่ะ ป๊าม๊าไม่ต้องกังวล หนูจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้ใครมารังแกหนูได้แน่นอน”

ด้วยความตั้งใจและความฝันที่แรงกล้า เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้พ่อแม่ใจอ่อน

ยังไม่นับว่าเพื่อนสนิทอย่างองศา ก็ดันสอบติดที่เดียวกันอีกด้วย แค่อยู่คนละคณะ

“เฮ้อ…”

ลีโอถอนหายใจเบาๆ อย่างยอมจำนน มองหน้าภรรยาอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้นอกจาก…

ปล่อยให้ลูกโตขึ้น

“แต่ลูกจะต้องอยู่คอนโดที่ป๊าเลือกให้ตกลงมั้ย”

ปากเล็กคลี่ยิ้มกว้างดีใจ

“ตามใจป๊าเลยค่ะ หนูยังไงก็ได้หมด ขอแค่ได้เรียนมหาลัยนี้ และก็ไม่ไกลมากนักเพราะหนูตื่นสาย ”

แอลลี่รีบตกลงอย่างไม่ลังเล ก่อนหอมฟอดใหญ่ๆไปที่แก้มของป๊ากับม๊า

ฟอดดดดดด !!