กินข้าวเสร็จแล้วภัคร์พิมลก็ย้ายตัวเองมาที่ห้องรับนั่งเล่นตรงชั้นลอย หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี จากนั้นก็เอนตัวลงนอนบนโซฟา ครู่เดียวเจ้าตัวก็ผล็อยหลับ สะดุ้งตัวตื่นตอนได้ยินเสียงกริ่ง
‘ไม่น่าจะใช่พี่หมอภัทร’
เพราะหากเป็นวีรภัทรเขาคงไม่จำเป็นต้องกดกริ่ง ภัคร์พิมลขยับตัวลุกจากโซฟาแล้วสาวเท้าไปที่ประตู ส่องที่ตาแมวเห็นว่าเป็นพนักงานส่งอาหารจึงเปิดประตูออก
“เอาซูชิมาส่งครับ ลูกค้าชื่อคุณวีรภัทรห้องนี้นะครับ”
“ค่ะ”
ภัคร์พิมลรับถุงอาหารไว้ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินกลับมาด้านใน ระหว่างนั้นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนห้องนั่งเล่นที่ชั้นลอยก็ดังขึ้น ภัคร์พิมลรีบขยับเท้ารัวๆ หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาพร้อมๆ กับที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“พี่หมอภัทรนี่”
ภัคร์พิมลกลั้นยิ้มจนแก้มป่อง ฉับพลันหัวใจก็เต้นระรัวราวกับวีรภัทรมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า และไม่รอช้าหญิงสาวกดรับสายทันที
“ค่ะหมอ โทร.หาพายน์มีอะไรห
