“แด๊ดดี๊ว่าหนูสวยไหม”
มันคือชุดที่เขาเพิ่งซื้อมาวันนี้ แล้วก็ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้าจะหยิบมาใส่
“สวยไหมคะ”
บลูก้าวเข้าไปหาคนที่มองกันนิ่งๆ แต่เห็นนะว่าหูแดง เขายิ้มหวานออกมาจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ บริเวณมุมปาก เอื้อมมือไปคว้ามือหนาให้มาวางลงยังบั้นเอวเปลือยเปล่า พี่ผู้ชายเลือกชุดเก่งจัง ตัวนี้บลูใส่ได้พอดีเลย
“ซน”
เขาบอกบลูด้วยน้ำเสียงดุ แต่มือกลับบีบเคล้นเอวกันซะอย่างนั้น นี่เป็นอีกครั้งที่บลูเห็นว่าพิภูสวมแว่นกรอบใส ก่อนหน้านี้คงกำลังอ่านหนังสืออยู่สินะ เฮ้อ ใส่แว่นแบบนี้ดูเป็นหนุ่มฮอตเนิร์ดชะมัด
“ใครให้เอามาใส่”
“ก็แด๊ดดี๊ซื้อมาให้หนูไม่ใช่เหรอ”
พิภูขบกรามแน่นยามคนตัวเล็กนั่งคร่อมลงมาบนตักแล้วบดเอวน้อยๆ สองมือวางลงบนลาดไหล่กว้างของเขา อีกทั้งยังใช้ริมฝีปากเล็กๆ นั่นขบเม้มลำคอเหมือนลูกแมวตัวน้อยกำลังคันฟัน
“ทำกันนะคะแด๊ดดี๊”
คนบนตักซุกซนไม่หยุดซ้ำยังเอ่ยเสียงหวานแหบพร่าชิดใบหู พิภูพยาย
