“เฮ้ย นั่นน้องบลูคนสวยหรือเปล่าวะ”
พิภูมองตามปลายนิ้วของโจโฉที่ชี้ไปยังเด็กตัวบาง โดยข้างกายนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่ง เอวบางคอดกิ่วถูกโอบเอาไว้ และจากตรงนี้เขาเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกดจมูกลงยังกลุ่มผมสีน้ำตาลอย่างเอ็นดู
“ปอร์เช่ป้ะ?”
“ปอร์เช่ไหนอีก ทำไมมึงรู้จักคนเยอะ เป็นทะเบียนราษฎรเคลื่อนที่เหรอ”
“เอ้า นั่นลูกชายนักการเมืองไง แม่งหล่อจังวะ”
“ชาตินี้กูยังไม่เคยเจอใครหล่อกว่าไอ้ภูสักคน”
“มันก็หล่อคนละแบบ ไอ้ภูมันหล่อแบบลุคผู้ชายร้ายๆ แบดบอยไรงี้”
“กูไปแบดบอยตอนไหนไอ้ไฟ?”
ไฟยกมือขึ้นยอมแพ้ เพราะใบหน้าของพิภูบอกบุญไม่รับสุดๆ ก็เนี่ยไง! ผู้ชายร้ายๆ อะ
ดวงหน้าหวานละมุนของบลูยังเจือความซุกซนไว้เช่นเคย คนทั้งคู่เดินเข้าไปในช็อปแบรนด์เนมฝั่งตรงกันข้าม มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่เห็นอีกฝ่าย แต่ก็เข้าใจได้ ถ้านั่นคืองาน คนตัวเล็กกว่าคงกำลังทำหน้าที่อย่างดีที่สุด ที่จะโฟกัสแค่ลูกค้าเท่านั้น
พิภูลากคอเ
