ร่างสูงเปิดประตูห้อง แล้วกระแทกปิดตามหลัง พาร่างแน่งน้อยไปวางที่เตียงด้วยกิริยาทะนุถนอมมากกว่าจะรุนแรงหักหาญน้ำใจ แม้กระนั้นหญิงสาวก็ยังดิ้นรนหนี รู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่เข้ามาแล้วแบบนี้คงรอดออกไปยาก ไม่เข้าใจว่าวิชาการป้องกันตัวหายไปไหนหมดเวลาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง เหมือนมันจะละลายหายระทวยไปทันทีที่เขาสัมผัสแนบชิด
ก้องทวีปนอนเคียงข้าง กอดร่างภรรยาแนบอก ไม่ว่าจะดิ้นขนาดไหนก็ไม่หลุดออกจากอ้อมแขน เขาพาดแขนพาดขากักไว้ทุกด้าน จนเธอหอบเหนื่อยนิ่งอยู่ในอ้อมอก
“ดีแล้ว ไม่ควรดิ้นให้เหนื่อย นอนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”
เขาตวัดผ้ามาห่มแล้วกอดเธอไว้หน้าหวานแดงระเรื่อกับคำว่าเหนื่อยมาทั้งวัน มองเขาตาเขียว
“อือ หวานอึดอัด” ยิ่งดิ้นรู้สึกว่าจะถูกรัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ง่วงแล้ว อย่ากวนนะ ถ้ากวนจะเปลี่ยนใจปล้ำแทน คืนนี้ขอพัก เดี๋ยวเมียจะช้ำเสียหมด”
เขาพูดทั้งยังหลับตา ดุเธอกลายๆ แถมบิดหูแล้วก็จิ้มห
