นลินนิภากอดตัวเองแน่น แหงนหน้าขึ้นกะพริบตาถี่ๆ ขับไล่หยาดน้ำตาที่เริ่มจะไหลเอ่อออกมา แม้ใจบอกว่าไม่เจ็บ แต่ร่างกายที่มีปฏิกิริยาก็ห้ามไม่ได้เลย
‘ห้ามคิดอะไรเกินเลยกับพ่อเลี้ยงเด็ดขาดนะบัว ถ้าไม่อยากเจ็บเจียนตาย อีกแค่เดือนกว่าๆ เท่านั้น ทุกอย่างก็จะสิ้นสุด อดทนไว้’
บอกตัวเองในใจก่อนจะแหงนหน้ามองประตู เมื่อใครคนหนึ่งกำลังจะเข้ามา เจ้าของร่างสูงที่เห็นอยู่ตรงหน้ามีผลทำให้ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ฝืนยิ้มและระงับทุกความรู้สึกไม่ให้แสดงออกไป
เพราะแม้หล่อนจะไม่มีอำนาจต่อรองในวันนี้ แต่แค่รอสัญญาสิ้นสุด วันนั้นหล่อนจะตัดสินใจด้วยตัวเอง
รูปถ่ายของนลินนิภาถูกวางบนโต๊ะก่อนปลายนิ้วที่แต่งแต้มไปด้วยยาทาเล็บสีสวยจะดีดเบาๆ ให้รูปกระเด็นไปยังฝังคนตรงกันข้าม
“โอ้โห! สวยขนาดนี้ เป็นดาราได้เลยนะเชอรี่”
“ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะ”
“เชื่อ เพราะรูปไม่แต่งแอปยังสวยขนาดนี้ ตัวจริงคงสวยเว
